Όταν ο Ralph Waldo Emerson έλεγε ότι οι αληθινοί φίλοι δίνουν αυτό που κανονικά δεν μπορούν να δώσουν, αλλά που αναδύεται μόνο του από αυτούς, είχε πιθανόν μια τελείως διαφορετική άποψη για την φιλία απ’ ότι οι σημερινοί λογικοί άνθρωποι.
Ακόμη και οι πιο ανοιχτόμυαλοι θα αισθανθούν την ανατροπή όταν έλθουν αντιμέτωποι με τη σκέψη πως το μεγαλείο της φιλίας δεν είναι το χέρι βοηθείας, ούτε το ευγενικό χαμόγελο, ούτε ακόμη η χαρά της συντροφικότητας. Είναι η πνευματική έμπνευση που έρχεται σε κάποιον όταν ανακαλύπτει ότι κάποιος άλλος πιστεύει σ’ αυτόν και είναι διατεθειμένος να τον εμπιστευτεί με φιλία.
Δυο πνευματικές οντότητες δεν μπορούν να αγγίξουν την βαθιά ειρήνη και την αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ τους, παρά μόνο όταν μέσα από τον διάλογό τους καταφέρουν να φτάσουν σε εκείνο το σημείο όπου ο κάθε ένας στέκεται δίπλα στον άλλο ως εκπρόσωπος ολόκληρου του κόσμου.
Λες και ο κόσμος χρειάζεται δύο ακέραιες θεωρήσεις για να συνθέσει την εικόνα του όπως ο νους μας συνθέτει την εικόνα της πραγματικότητας με την βοήθεια των δύο μας ματιών.
Λες και οι δύο ακέραιες θεωρήσεις του κόσμου να αποτελούν το υπερβατικό αρχιτεκτόνημα κάποιας δίστηλης Πύλης που ατενίζει το βασίλεμα του ήλιου στο πέλαγος.
Στην καθημερινότητά μας χανόμαστε μέσα σε ανταλλαγές, υπολογισμούς και συγκρίσεις. Κρίνουμε τα δικά μας και του άλλου, ζυγίζοντάς τα ακατάπαυστα στην πλάστιγγα που ισορροπεί πάνω στις διακυμάνσεις των αισθημάτων μας. Η παραμικρή ασυμμετρία αποτελεί ατέλεια και χρεώνεται ή διορθώνεται αμέσως για να επιζήσει η λεγόμενη φιλία…
Όμως κανείς ποτέ δεν μας είπε πως τα πράγματα πρέπει να είναι έτσι. Αντιθέτως, είναι πολύ σημαντικές εκείνες οι στιγμές, αν και ελάχιστες, που νοιώσαμε πως δεν υπήρχε κανείς λόγος ούτε αφορμή για την ευδαιμονία που νοιώσαμε στο πέρασμα μιας φιλίας.
Που νοιώσαμε πως κάποια αόρατα νήματα προέκτειναν τις οντότητές μας πέρα από τον γνωστό κόσμο της ύλης, αναδύοντας το άρωμα μιας άλλης υπόστασης πολύ πιο φωτεινής.
No comments:
Post a Comment