7. Γιαπωνέζικοι κήποι σιλικόνης ( 25/5/2007)

Μια κάρτα που έλαβα από μια Γιαπωνέζα φίλη στάθηκε η αφορμή να μετατρέψω ένα ανενεργό ηφαίστειο συνειρμών σε αφυπνισμένο δράκοντα ανατροπής.

Κοίταξα τον διακριτικά αρωματισμένο φάκελο που περιέθαλπτε τα ευγενικά λόγια από την μακρινή χώρα και επεξεργάστηκα την καλλιγραφική γραφή. Κάθε στάλα του μαύρου μελανιού που εμπότιζε το πορώδες μπεζ χαρτί μετέφερε μηνύματα ενός διαφορετικού πολιτισμού. Άνοιξα προσεκτικά τον φάκελο και αποκάλυψα μια έγχρωμη κάρτα . Τα χρώματα στο εμπροσθόφυλλο παρέπεμπαν αμέσως σε ρομαντικούς κήπους με παγόδες και γκέισες αλλά μόλις κοίταξα καλύτερα κατάλαβα ότι το σκηνικό αποτελούνταν από μικροσκοπικά πολύχρωμα φράκταλς, μικροκυκλώματα και μικροτσίπ σιλικόνης που στη σύνθεσή τους έφτιαχναν μία ψευδαίσθηση Γιαπωνέζικων κήπων.

Κοίτα πόσο ευάλωτοι είμαστε στις ψευδαισθήσεις! Πώς γίνεται να “πέφτουμε” τόσο εύκολα από ένα απλό περίγραμμα ; Γιατί στην ουσία αυτό κάνει ο εγκέφαλός μας όταν επεξεργάζεται τα οπτικά δεδομένα. Συγκρίνει το περίγραμμα με όλα τα περιγράμματα που έχει στην τράπεζα δεδομένων του. Και αν η σύγκριση αποφανθεί ομοιότητα με κήπους, τότε τα ψηφιδωτά φράκταλς μετατρέπονται σε εξωτικά φυτά και τα κυκλώματα σιλικόνης σε ιεροτελεστία της άνοιξης.

Το μυαλό μου συνέχισε να συγκρίνει. Και ποιος μου λέει ότι και η “κανονική” μας αντίληψη, αυτή που θεωρούμε δεδομένη και σταθερή, δεν είναι μια τέτοιου είδους θεώρηση! Εξ άλλου η λέξη “αντί-ληψη” υποδηλώνει ότι κάτι λαμβάνεται αντί του πραγματικού…

Πόσο μακριά βρισκόμαστε από τον αληθινό κήπο των αισθήσεών μας; Πόσο καλοί παρατηρητές πρέπει να γίνουμε για να ξεγυμνώσουμε τις ψευδαισθήσεις και να αποκαλύψουμε την κρυμμένη αρχιτεκτονική των καταστάσεων; Έχει άραγε διαφορά ένας πραγματικός Γιαπωνέζικος κήπος από την φράκταλ εκδοχή του;

Ίσως αυτή η ερώτηση να μοιάζει με την αθώα απορία ενός μικρού παιδιού που ρωτά αν το Άγιο Πνεύμα είναι πράγματι ένα περιστέρι. Πώς μπορούμε να απαντήσουμε σε κάτι τέτοιο χωρίς να πληγώσουμε την αλήθεια; Το μόνο που ίσως μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι πως το φτερούγισμα του περιστεριού δεν ακούγεται ποτέ μέσα σε κάποιον κήπο …σιλικόνης.

6. Myspace.com (18/5/2007)

Η πιο πρόσφατη μόδα επικοινωνίας στο διαδίκτυο, το “ myspace ” , ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2003 από 2 μεταπτυχιακούς φοιτητές στην Αμερική και σήμερα έχει γραμμένα πάνω από 176 εκατομμύρια μέλη σε όλον τον πλανήτη που συνεχώς αυξάνονται εκθετικά! Οι 2 φοιτητές έγιναν βαθύπλουτοι, η εταιρεία πέρασε στην ιδιοκτησία της τεράστιας πολυεθνικής που την αγόρασε και όλος τουλάχιστον ο δυτικός κόσμος συνωστίζεται πια για να φτιάξει ένα “ profile ”, μία σελίδα δηλαδή στον δικτυακό τόπο της εικονικής φιλίας.

Φυσικά το myspace είναι ο ιδανικός τόπος για μουσικούς και καλλιτέχνες που θέλουν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, να τη μοιραστούν και να επικοινωνήσουν με όλο τον πλανήτη. Υπό άλλες συνθήκες αυτό θα ήταν αδιανόητο!

Γιατί το σύστημα αυτό είναι ένα δίκτυο “φιλίας” που πολύ γρήγορα συνδέει τα διάφορα μέλη του σε έναν διαδραστικό ιστό επικοινωνίας. Μουσική, professional και ερασιτεχνικά videos, καλλιτεχνικές ανακοινώσεις, όλα παρελαύνουν σε ταχύτατους ρυθμούς και σε υποχρεώνουν, αν θες να παίξεις το παιχνίδι, να κινηθείς αστραπιαία. Να τολμήσεις να βγεις απ’ το καβούκι σου και να αρχίσεις να βλέπεις τη μεγάλη κοινότητα των ανθρώπων πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη να προσπαθεί να μοιραστεί κομμάτια της αισθητικής της.

Φυσικά δεν λείπουν και οι παγίδες! Η μεγαλύτερη ίσως είναι ότι “ κολλάς ” κι ο χρόνος κυλάει ανελέητα γρήγορα, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Χρειάζεται να αναπτύξει κανείς μια ειδική τεχνική ή δεξιοτεχνία πλοήγησης ανάμεσα στα χιλιάδες καταπληκτικά και ενδιαφέροντα προφίλ για να μην χάνει πολύτιμο χρόνο.

Δεν είναι τυχαίο πως μια τόσο απλή ιδέα είχε τόση μεγάλη απήχηση σε τόσο πολύ κόσμο. Γιατί ο κόσμος διψάει να ορίσει και να προσδιορίσει τον προσωπικό “χώρο” του, τις ιδιαιτερότητές του. Εν τέλει να προσδιορίσει τον εαυτό του. Και το myspace προσφέρει αυτήν την εικονική αναπαράσταση του “ χώρου” των προσωπικών επιλογών. Των προσωπικών επιλογών που καθώς δημοσιοποιούνται, αποκτούν οντότητα και “ υπάρχουν ”.

www.myspace.com/anemosmusic

5. Βαλβίδα Εκτόνωσης ( 11/5/2007)

Μέσα στην γυάλινη οθόνη ο παρουσιαστής ανακοίνωνε με ιδιαιτέρως πομπώδη έκφραση διάφορα δεινά, συμφορές και σκάνδαλα…Επιτέλους, μονολόγησα, πότε θα σταματήσει η τρομολαγνεία των ΜΜΕ; Κάθε φορά που βλέπω ειδήσεις με πιάνει το στομάχι μου. Αυτός ο υποχθόνιος τρόμος έχει γίνει πια μέρος των καθημερινών αντανακλαστικών μου ειδικά την ώρα των ειδήσεων.

Φτάνει πια! Θα αλλάξω κανάλι! Και με μια αποφασιστική κίνηση έκανα χρήση του αναφαίρετου δικαιώματός μου της επιλογής, μέσω του τηλεκοντρόλ. Μετά από μερικές προσπάθειες έπεσα πάνω σε μια γνωστή εκπομπή σάτιρας. Να αναπνεύσουμε σκέφτηκα και κάθησα πιο βαθιά στη θέση μου νοιώθοντας να με κυριεύουν γλυκά κύματα εμπιστοσύνης. Δεν μπορεί, μια σατιρική εκπομπή είναι οπωσδήποτε με το μέρος μου, με το μέρος μας, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα...

Το πλήθος του τηλεοπτικού studio παλλόταν και χειροκροτούσε σε κάθε ευφάνταστη ατάκα του πληθωρικού και ταλαντούχου showman. Κρεμόταν από τις λέξεις του που ξεσκέπαζαν την τραγελαφική μιζέρια της νεοελληνικής ζωής μας. Σε κάθε εύστοχη απεικόνιση το κοινό αναγνώριζε κομμάτια του εαυτού του ή του διπλανού του και χαίρονταν βαθιά γιατί επιτέλους κάποιος κατάλαβε και τα ’βγαλε στη φόρα!

Πες τα Χρυσόστομε να τ’ ακούσουν… να τ’ ακούσουμε…Ασυναίσθητα θυμήθηκα τις τόσες άλλες δημοσιογραφικές εκπομπές που κάνουν ακριβώς το ίδιο. Εκτονώνουν το θυμό ή την οργή του κόσμου, προβάλλουν τα παράλογα και πάνω σ’ αυτά άλλα ευτράπελα ώσπου στο τέλος αποκαμωμένος εγκαταλείπεις . Νομίζεις ότι μιας που όλα ειπώθηκαν και εκτονώθηκαν εντάξει…τότε και λύθηκαν. Βλέπεις μετά και τις διαφημίσεις και μπαίνεις αυτοβούλως και με ζήλο στο πρόγραμμα κατανάλωσης. Γιατί σου έφαγαν πολύ ενέργεια απ’ τον εγκέφαλο και πρέπει να την αναπληρώσεις όπως-όπως!

Αυτό που γίνεται σκέφτηκα, είναι ένα αριστοτεχνικό σχέδιο καταστολής !

Μήπως ζούμε σε μια χύτρα ταχύτητας και η έντεχνη σάτιρα και όλες οι εκπομπές που ο πολίτης τάχα βρίσκει το δίκιο του δεν είναι παρά η ασφαλιστική δικλείδα, η βαλβίδα εκτόνωσης στο καζάνι που βράζει;

skitso by kostasAnemos

4. Σε κατάσταση REM ( 4/5/2007 )

Στο παραλιακό café με τους άνετους cozy καναπέδες και τα γαλάζια ριχτάρια η θάλασσα έφερνε την αύρα της γλυκά μέχρι το χείλος του φλιτζανιού μου. Ρούφηξα μια γουλιά ζεστής σοκολάτας και έριξα το βλέμμα μου στα 3 νεαρά πρόσωπα που κάθονταν στο διπλανό τραπέζι. Το ανενόχλητο μάτι του παρατηρητή μου κατέγραψε όλες τις λεπτομέρειες της ανεμελιάς τους προσπερνώντας το μπλαζέ ύφος και φτάνοντας πιο πίσω εκεί στα παρασκήνια της προσωπικής τους απόγνωσης.

Η κοπέλα ανακάτευε αργά τον αφρό του φραπέ της κοιτάζοντας με συγκαταβατική ηρεμία τα δύο αγόρια που επιδίδονταν σε ένα λεκτικό τουρνουά αντισφαίρισης με αντικείμενο τις ταχύτητες πρόσβασης στο internet και τη συσσώρευση μουσικών αρχείων mp3. Όσο πιο πολλά τόσο πιο καλά…Και γι’ αυτό χρειάζονται οι ταχύτητες που σε κάνουν να νοιώθεις πως έχεις τον απόλυτο έλεγχο.

Είναι αλήθεια πως σήμερα στην εποχή της τεχνολογικής ευμάρειας, η μουσική μετατράπηκε από βίωμα σε πληροφορία. Μια πληροφορία που οι περισσότεροι σπεύδουν να αποθηκεύσουν στους ευρύχωρους σκληρούς τους για να την περάσουν στα αζήτητα με τη δικαιολογία ότι θα την ακούσουν κάποια στιγμή στο μέλλον. Η ευχαρίστηση δεν έρχεται πια από το μουσικό κομμάτι και την ακρόασή του αλλά από την αποθήκευση και κατοχή του.

Κοίταξα τα πρόσωπα των παιδιών και μέσα στην έξαψή τους είδα την έλλειψη προσωπικού χρόνου. Είδα την έλλειψη χρόνου αναπόλησης και ευχαρίστησης. Είδα την έλλειψη χρόνου προσωπικής ελευθερίας. Την έλλειψη προσωπικής επιλογής. Γιατί στο κάτω κάτω σκέφτηκα, σε τι χρειάζεται η τέχνη αν όχι στην αφύπνιση των προσωπικών επιλογών που οδηγούν στην αυτογνωσία;

Από τα μικρά ηχεία στον τοίχο οι REM με έβγαλαν από τον λήθαργο των σκέψεων μου ενεργοποιώντας την ανάμνηση μιας παρελθούσας συγκίνησης. Φαντάσου όταν τους είχα πρωτοακούσει να τους είχα αποθηκεύσει στον υπέροχο σκληρό μου χωρίς να τους δώσω χρόνο να με συγκινήσουν.

Ένοιωσα το ευεργετικό φορτίο να διαπερνά τη ραχοκοκαλιά μου. Έτσι χαρτογραφείται σκέφτηκα το εσωτερικό μας τοπίο.

Με συγκινησιακούς κόμβους που αποτελούν τις σημαδούρες των προσωπικών μας αναμνήσεων. Και οι αναμνήσεις τροφοδοτούν το μέλλον που συνεχώς κατασκευάζεται.