14. Η Τσιπούρα ( 15/7/2007 )

Κάνοντας πολλούς κύκλους και μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερε να βρει μια θέση parking για το Φιατάκι του στην πολυσύχναστη παραλία καμιά εκατοστή μέτρα από την ψαροταβέρνα που είχε προσκαλέσει τον παλιό του φίλο για μια συνάντηση μετά από τόσα χρόνια.

Μέσα στη ζέστη του μεσημεριού και με βιαστικό βήμα προχώρησε προς το εστιατόριο. Ο παλιός του συμμαθητής δεν είχε ακόμη εμφανιστεί. Με πολύ κόπο διεκδίκησε το μοναδικό κενό τραπέζι που μόλις είχε αδειάσει, παραμέρισε τη λαδόκολλα με τα σερβίτσια των προηγούμενων και άναψε αποκαμωμένος τσιγάρο βλέποντας τη θάλασσα.

Καθώς περίμενε τη στιγμή της συνάντησης με μια αδιόρατη αγωνία, οι εικόνες της εφηβικής τους ζωής, που μοιράζονταν ακόμη και το κουλούρι στα διαλείμματα του δημόσιου σχολείου, πέρασαν γρήγορα απ’ το μυαλό του. Τώρα ήταν πια σκηνοθέτες και οι δύο. Αυτός μέλος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου με κάποιες πρόσφατες επιτυχίες ενώ ο φίλος του της Αμερικάνικης σχολής με εμπειρία και μεταπτυχιακά στην Καλιφόρνια και την άνεση των δημοσίων σχέσεων και του marketing.

Ξαφνικά και ενώ ήταν βυθισμένος στους συλλογισμούς του είδε μια ανοιχτή διθέσια alfa romeo να γλιστρά σαν μαύρος αίλουρος τραβώντας όλα τα βλέμματα πάνω της και να παρκάρει με θράσος μπροστά στα τραπέζια. Κανείς σερβιτόρος δεν τόλμησε να κάνει παρατήρηση. Ήταν αυτός ο φίλος του που βγήκε από το αμάξι με άνεση star και με ένα πλατύ χαμόγελο πλησίασε το τραπέζι του.

Είπαν πολλά, ήπιαν πολύ και φάγανε δύο τσιπούρες.

Αφού τελείωσαν το γεύμα τους με τις χιλιάδες αναμνήσεις, έδωσαν υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθούν σύντομα. Πριν χωρίσουν όμως και μες την παραζάλη της στιγμής τόλμησε να ρωτήσει τον Καλιφορνέζο φίλο του :

-Kαλά βρε Γιώργο, πώς μπόρεσες και πήρες απ’ την πιατέλα τη μεγάλη τσιπούρα ; Δεν ήταν και τόσο ευγενικό εκ μέρους σου…

-Εσύ δηλαδή Kώστα τι θα έκανες ; του αποκρίθηκε εκείνος.

-Μα φυσικά θα έπαιρνα την μικρότερη από ευγένεια.

- Ε λοιπόν τι παραπονιέσαι. Ούτως ή άλλως αυτήν πήρες!




Rich man / Poor man

13. Τα παρασκήνια ( 7 /7/2007 )

Ο κόσμος άρχιζε να γεμίζει το υπαίθριο αρχαίο θέατρο καθώς το σούρουπο έδινε τη θέση του στην έναστρη νύχτα. Ιούλιος μήνας και ψηλά στον ουρανό τα λαμπρότερα άστρα της Λύρας, του Κύκνου και του Αετού, δηλαδή ο Βέγας , ο Ντένεμπ και ο Αλτάϊρ, σχημάτιζαν το “θερινό τρίγωνο”. Έτρεξε να κάνει τις τελευταίες προετοιμασίες πριν βγει στο κέντρο της χοάνης. Το πρόγραμμα ξεκινούσε με μια υποβλητική μυσταγωγία και εκείνη έβγαινε στην αρχή μέσα σε ένα αέρινο φόρεμα.

“ Είσαι ο κυματοθραύστης μου” της είχε πει η μεγάλη ντίβα που κλεισμένη τώρα στο καμαρίνι της πολεμούσε για άλλη μια φορά τους δικούς της δαίμονες. Μερικοί μουσικοί έκαναν ένα τελευταίο τσιγάρο και αφουγκράζονταν τον χώρο εκτοξεύοντας χιουμοριστικά σχόλια για να σπάσουν την ένταση. Νευρικά γέλια και εκείνη η αίσθηση τραβήγματος στο στομάχι που σε παραλύει προσμένοντας τη συνάντηση.

Έριξε μια ματιά στο λιτό καμαρίνι της με τα μισοαναμμένα λαμπάκια του καθρέπτη, το ξεχασμένο μακιγιάζ και θυμήθηκε όλα εκείνα τα συναισθήματα, κλεισμένα στα τόσα καμαρίνια που συνάντησε περιοδεύοντας. Χώροι που φιλοξενούσαν τις πιο μοναχικές στιγμές της προετοιμασίας της και αποτελούσαν την τελευταία χειρολαβή πριν κάνει το βήμα και αφεθεί στην τελική πτώση.

Γιατί ήταν πράγματι πτώση αυτό που αισθάνθηκε μπαίνοντας μέσα στην χοάνη του αρχαίου θεάτρου, στον πάτο του χωνευτηριού, στη μέση της σκηνής, κάτω από τα βλέμματα όλων. Μια πτώση γλυκιά και ανεξέλεγκτη που η αρχαία συνταγή είχε τοποθετήσει με ακρίβεια στην κέντρο του εγώ της.

Ένοιωσε μικρή σαν μυρμήγκι αλλά σε δίκαιη αντιπαράθεση. Περιτριγυρισμένη από το βλέμμα του εαυτού της μέσω των άλλων, εκτόξευσε τον λόγο της σαν κύμα και ένοιωσε την ευεργετική άνωση της μουσικής.

Αυτό ήταν . Όλα τα προηγούμενα παρασκήνια διαλύθηκαν μπροστά στο δέος αυτής της πραγματικότητας που ξεδιπλώνονταν μπροστά της. Όλοι και όλα γύρω άρχισαν να πάλλονται μέσα σε μια δίνη που ανέβαινε προς τα αστέρια. Ανάλαφρη πια, άφησε και τα τελευταία νοερά παρασκήνια του εαυτού της και αφέθηκε στον κοσμικό χορό.