Ο κόσμος άρχιζε να γεμίζει το υπαίθριο αρχαίο θέατρο καθώς το σούρουπο έδινε τη θέση του στην έναστρη νύχτα. Ιούλιος μήνας και ψηλά στον ουρανό τα λαμπρότερα άστρα της Λύρας, του Κύκνου και του Αετού, δηλαδή ο Βέγας , ο Ντένεμπ και ο Αλτάϊρ, σχημάτιζαν το “θερινό τρίγωνο”. Έτρεξε να κάνει τις τελευταίες προετοιμασίες πριν βγει στο κέντρο της χοάνης. Το πρόγραμμα ξεκινούσε με μια υποβλητική μυσταγωγία και εκείνη έβγαινε στην αρχή μέσα σε ένα αέρινο φόρεμα.
“ Είσαι ο κυματοθραύστης μου” της είχε πει η μεγάλη ντίβα που κλεισμένη τώρα στο καμαρίνι της πολεμούσε για άλλη μια φορά τους δικούς της δαίμονες. Μερικοί μουσικοί έκαναν ένα τελευταίο τσιγάρο και αφουγκράζονταν τον χώρο εκτοξεύοντας χιουμοριστικά σχόλια για να σπάσουν την ένταση. Νευρικά γέλια και εκείνη η αίσθηση τραβήγματος στο στομάχι που σε παραλύει προσμένοντας τη συνάντηση.
Έριξε μια ματιά στο λιτό καμαρίνι της με τα μισοαναμμένα λαμπάκια του καθρέπτη, το ξεχασμένο μακιγιάζ και θυμήθηκε όλα εκείνα τα συναισθήματα, κλεισμένα στα τόσα καμαρίνια που συνάντησε περιοδεύοντας. Χώροι που φιλοξενούσαν τις πιο μοναχικές στιγμές της προετοιμασίας της και αποτελούσαν την τελευταία χειρολαβή πριν κάνει το βήμα και αφεθεί στην τελική πτώση.
Γιατί ήταν πράγματι πτώση αυτό που αισθάνθηκε μπαίνοντας μέσα στην χοάνη του αρχαίου θεάτρου, στον πάτο του χωνευτηριού, στη μέση της σκηνής, κάτω από τα βλέμματα όλων. Μια πτώση γλυκιά και ανεξέλεγκτη που η αρχαία συνταγή είχε τοποθετήσει με ακρίβεια στην κέντρο του εγώ της.
Ένοιωσε μικρή σαν μυρμήγκι αλλά σε δίκαιη αντιπαράθεση. Περιτριγυρισμένη από το βλέμμα του εαυτού της μέσω των άλλων, εκτόξευσε τον λόγο της σαν κύμα και ένοιωσε την ευεργετική άνωση της μουσικής.
Αυτό ήταν . Όλα τα προηγούμενα παρασκήνια διαλύθηκαν μπροστά στο δέος αυτής της πραγματικότητας που ξεδιπλώνονταν μπροστά της. Όλοι και όλα γύρω άρχισαν να πάλλονται μέσα σε μια δίνη που ανέβαινε προς τα αστέρια. Ανάλαφρη πια, άφησε και τα τελευταία νοερά παρασκήνια του εαυτού της και αφέθηκε στον κοσμικό χορό.
No comments:
Post a Comment