10. Το Soundtrack της καθημερινότητας ( 15/6/2007 )

To κίτρινo ταξί μερσέντες ανηφόρησε φιλήδονα στους μικρούς λοφίσκους του αριστοκρατικού προαστίου κυματίζοντας πάνω στα σαμαράκια που έκοβαν τη φόρα σε κάθε δίτροχο ενοχλητικό επισκέπτη.

Στο ραδιόφωνο ένα μπάσταρδο λαϊκό άσμα ακούγονταν αταίριαστο με τους περιποιημένους κήπους και τη γαλήνια θαλπωρή που αγκάλιαζε τις ακριβές μονοκατοικίες. Ο οδηγός του ταξί ασυναίσθητα χαμήλωσε την ένταση και έψαξε για άλλον σταθμό. Αυτή η αυθόρμητη κίνησή του με έκανε να τον επεξεργαστώ διακριτικά. Ήταν γύρω στα τριάντα, ίσως απόφοιτος ΙΕΚ με rock παρελθόν και λαϊκότερο παρόν, κατά πάσα πιθανότητα λόγω καψούρας. Πρέπει να το πάλεψε πολύ για να αποδεχτεί τη νεόπλουτη εκδοχή της πραγματικότητας αλλά να λίγο οι γονείς που παρότρυναν , λίγο οι χάρες της ξανθής αγαπημένης και πιο πολύ η καταθλιπτική εικόνα των rock ειδώλων της έντεχνης φθοράς, συνέπραξαν στην τελική του μετάλλαξη.

Όμως το παλικάρι ήταν ακόμη ζωντανό γιατί οι λεπτές τριχοειδείς κεραίες του εντόπισαν ως αταίριαστο το λαϊκό ραδιοφωνικό άσμα. Τα δάχτυλά του στα τυφλά έψαξαν τις συχνότητες ώσπου σαν έμπειρος μουσικός επιμελητής εντόπισε την κατάλληλη μουσική υπόκρουση για τον περιβάλλοντα χώρο. H αιθέρια γυναικεία φωνή έσβησε κάθε υποψία κακογουστιάς και ενώθηκε όλο υπόσχεση με τα φυλλώματα και τις πρασινάδες, ανοίγοντας μυστικούς κήπους καθημερινής ποίησης.

Καθώς αφήναμε πίσω μας τις σιωπηλές πρεσβείες του κόσμου, φτάσαμε στην κορυφή του λόφου, στο χείλος της αντίπερα όχθης, πάνω στην κόψη του δειλινού. Μπροστά μας μεγαλόπρεπη απλωνόταν η γνώριμη τσιμεντούπολη σαν motherboard πλακέτα κάποιου παρωχημένου μοντέλου υπολογιστή. Λόγω του φωτός είχε αποκτήσει μια ροδογαλάζια απόχρωση που ταίριαζε απόλυτα με τη μουσική απ’ το επόμενο R&B κομμάτι. Τα φωτάκια της πόλης άρχισαν να πληθαίνουν καθώς κατεβήκαμε το λόφο. Πάνω στο πρώτο φανάρι κάτι διαφημίσεις διέκοψαν τη μουσική και με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Ποια πραγματικότητα σκέφτηκα; Μήπως όλες οι εικόνες που είδα σε συνδυασμό με τη μουσική υπόκρουση δεν ήταν η καλύτερη εκδοχή της πραγματικότητας; Μήπως τελικά η καθημερινότητα μπορεί να ερμηνευτεί σωστά μόνο με το κατάλληλο soundtrack;