Το Τυφλό σημείο

Ευτυχώς η εξουσία έχει ένα τυφλό σημείο. Την έλλειψη φαντασίας.
Την έλλειψη αγάπης για όλα αυτά που μας συνδέουν και πάντα ρέουν.
 
Έτσι τόλμησαν και έκοψαν με αλαζονεία τον δεσμό με την Δημοκρατία ρίχνοντας μαύρο
στη συχνότητα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και συσκότισαν βίαια την ελεύθερη έκφραση.
 
Το συμβολικό αυτό γεγονός προκάλεσε όλη την Ευρώπη και τον δυτικό κόσμο διότι αποτέλεσε επίθεση
στα θεμέλεια της έκφρασης και του πλουραλισμού.
 

Δεν τους έφτανε που με την πρόφαση του πλουραλισμού ο κόσμος καθόταν φρόνιμα στους καναπέδες
και κατάπινε τα πάντα από τον λώρο της επικοινωνίας.
Οι παράφρονες της εξουσίας, αφου ταξίδεψαν στην Ασία και δεν την κατέκτησαν,
έκοψαν το Γόρδιο καλώδιο της ΕΡΤ για να αισθανθούν  Αλέξανδροι.

 
Μα οι θεοί τιμωρούν την ύβρη ως γνωστό.

 
Η βίαιη αποκοπή από τον ομφάλειο δεσμό με την ιδέα της Δημοκρατίας και της Ελεύθερης έκφρασης
αναζωπυρώνει την ίδια την ιδέα. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο δυνατό από μια ιδέα.
 

Το συναίσθημα είναι πολύ μεγάλο.
Είναι συγκινητικό να ενώνεσαι με τους ελεύθερους πολίτες όλου του κόσμου.
Το θέμα ξεκίνησε στην Ελλάδα και αφορά όλον τον πλανήτη.

 


 
 
 


20. Πόσο κοντά είναι ο Παράδεισος ; ( 8/2/2008 )


Το σπίτι είχε πια ησυχάσει από τις φωνές και τα τηλέφωνα, τα παιδικά παιχνίδια είχαν αποκάμει πάνω στο χαλί και κάποια τελευταία e- mails είχαν φύγει, αφήνοντας στην οθόνη του υπολογιστή μου μόνο τον αγαπημένο μακρινό γαλαξία να με προσκαλεί σε νυχτερινές εξερευνήσεις. Άνοιξα το παράθυρο στο δροσερό αεράκι που με διαπέρασε αμέσως αφήνοντας μια αίσθηση εγρήγορσης. Αυτές είναι οι ώρες που μου αρέσουν πιο πολύ. Εκεί που η καθημερινή φρενίτιδα σωπαίνει και κάνει χώρο σε ένα άλλο πολύτιμο κι ανεξερεύνητο τοπίο.
Μπροστά στην οθόνη στάθηκα ακίνητη και αφουγκράστηκα την ανάσα μου. Οι κτύποι της καρδιάς μου άρχισαν να συντονίζονται όλο και πιο πολύ με ένα παράξενο κάλεσμα…
Ποια είναι αυτή η μυστική συχνότητα που μας ζητά το ελαχιστότερο της προσπάθειάς μας; Τι είναι αυτό που ξαφνικά αφυπνίζει τις βαθύτερες αισθήσεις μας, αρχίζει να απλώνεται σε όλη την ύπαρξή μας και μας κάνει να νοιώθουμε την απόλυτη σύνδεση με όλα τριγύρω;
Στο διπλανό δωμάτιο ο Κώστας κουρδίζει τη δωδεκάχορδη κιθάρα του και από τις πρώτες κιόλας συγχορδίες με τραβάει κοντά του σαν μαγνήτης. Τέτοιες ώρες και στιγμές βγαίνουν τα πιο όμορφα τραγούδια. Όλα τα εργαλεία μέσα στο μικρό studio είναι ακονισμένα. Μικρόφωνα και κιθάρες, λούπες και εφφέ, όλα σαν πινέλα στον αόρατο καμβά που μας τυλίγει. Και εμείς είμαστε απλά οι διάμεσοι των μηνυμάτων και των αισθήσεων που μας κατακλύζουν.
Paradise, no need to analyze, I’m falling in your eyes… Take me to your Paradise.
Αφήνω τη φωνή μου να με οδηγήσει στα τοπία που ξεδιπλώνονται μέσα μου. …So the dreaming of the dreamers keeps the world in course…
Αναρωτιέμαι αν τα όνειρα φτιάχνουν την πραγματικότητα. Αναρωτιέμαι αν ο Δημιουργός ξέροντας τη φύση των ανθρώπων έβαλε τον απαγορευμένο καρπό σαν…διαφημιστικό μήνυμα συμμετοχής στη δημιουργία. Συμμετοχής στην δημιουργία του καθημερινού Παράδεισου.
Είμαστε γυμνοί μπροστά στο θαύμα της δημιουργίας που κατασκευάζεται από τα όνειρά μας. Η φαντασία μας είναι η σύνδεση με τον άυλο κόσμο των ονείρων, του πιθανού, του προσδοκόμενου…
Και η θέλησή μας η μόνη δύναμη που υλοποιεί το θαύμα μέσα στην καθημερινότητα.
Εμείς δεν έχουμε παρά να φροντίσουμε για την καθαρότητα της ματιάς μας και την ειλικρίνεια των επιλογών μας.
…And there’s nothing I can change now, Nothing to rewind…



19. Η φωνή της ψυχής ( 21/12/2007)


Παραμονές Χριστουγέννων και το μοδάτο club ήταν ασφυκτικά γεμάτο από νεανικές ανάσες και παλλόμενα βλέμματα γεμάτα ερωτισμό. Τα σώματα παραδομένα στις μουσικές προσταγές του dj, αναζητούσαν απεγνωσμένα μιαν υπόσχεση ανάμεσα στη φαντασίωση και την πραγματικότητα. Έξω η πόλη άστραφτε με τα πολύχρωμα λαμπιόνια της πάνω στους στύλους και βυθιζόταν όλο και περισσότερο στην αβάσταχτη μοναξιά της.
Έβγαλε το jacket της με αργές κινήσεις και κατευθύνθηκε προς το bar. Ανδρόγυνες φυσιογνωμίες εποφθαλμιούσαν κάθε της κίνηση. Κι αυτή δεν πήγαινε πίσω. Ήταν αποφασισμένη μέσα από το κοφτερό της βλέμμα να μετατρέψει κάθε συμβατική στιγμή σε εξαίσια συνάντηση. Να παίξει με τις συγχρονικότητες και να ασκήσει την υψηλή πολεμική τέχνη της γοητείας. Ναι ήταν πολεμιστής κάποιου κρυφού ιδεατού κόσμου που κρατούσε μόνο για τον εαυτό της.
Το βλέμμα της σκάναρε γρήγορα την κατάμεστη αίθουσα και σταμάτησε πάνω στο πρόσωπο του νέου άνδρα που κοίταζε έντονα προς το μέρος της. Είχε παρέα, ήταν εμφανές. Αλλά παρόλα αυτά επέμενε τόσο με το βλέμμα του, που δεν της άφηνε περιθώρια επιλογής. Η ματιά του αγκάλιασε κάθε μόριο της ύπαρξής της ζητώντας και προκαλώντας την με επιμονή. Αυτή δέχτηκε με ευλάβεια τον χείμαρρο της επιμονής του και αναζήτησε τον ασάλευτο ορίζοντα στο βλέμμα του. Εκεί όπου καθρεφτίζονται όλα. Τα πάνω με τα κάτω και τα μέσα με τα έξω. Για κάτι τέτοιες στιγμές ζούσε και ανέπνεε. Ανέπνεε τον καθαρό αέρα της μη συμβατικής αυτής επικοινωνίας και γέμιζε με οξυγόνο. Οξυγόνο που έκανε να πάλλονται στη ράχη της αόρατα φτερά.
Πλησίασε με ένα απαλό λίκνισμα τον νέο άνδρα και ακούμπησε στη μπάρα του μπαρ πλάι του. «Νοιώθω να σε ξέρω χρόνια …» φώναξε με όλη την δύναμή της κοντράροντας την εκκωφαντική μουσική που κάλυπτε τα πάντα. Κοίταξε τα μάτια του που επεξεργαζόταν τα δικά της και βυθίστηκε μέσα τους στο δευτερόλεπτο της γαλήνιας θάλασσας που της αναλογούσε. «Έχω ανάγκη να ζήσω…» φώναξε ακόμη πιο δυνατά από πριν, μην έχοντας καταλάβει πως η μουσική είχε εντελώς ξαφνικά σταματήσει.
Τα τελευταία λόγια της ακούστηκαν παντού και έμειναν μετέωρα να αιωρούνται πάνω από τα γυρισμένα κεφάλια των σαστισμένων θαμώνων…Δευτερόλεπτα σιγής και μετά το χειροκρότημα μιας μοναχικής ύπαρξης στη γωνία που παρέσυρε και άλλους και άλλους σε μία ξέφρενη επιβράβευση της φωνής που ακούστηκε ελεύθερη…




Mirror Planet

18. Επαγγελματίας Ερασιτέχνης (9/11/2007)


Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι αληθινή και συνέβη πριν από αρκετά χρόνια, αρχές καλοκαιριού, σε μια απόμακρη παραλία στο νησί της Ρόδου.
Η παρέα των ανέμελων εφήβων κατηφόρισε με φόρα στην ερημική παραλία με τους ελάχιστους διάσπαρτους τουρίστες, σηκώνοντας ένα μεγάλο κύμα άμμου στο πολύχρωμο πέρασμά της.
Τρία αγόρια με κιθάρες, πάθος και πολύ μαγκιά και τρία κορίτσια που θαύμαζαν και επικροτούσαν με μπλαζέ ύφος κάθε τους κίνηση. Η παρέα έστησε πρόχειρα το κατάλυμά της και βούτηξε για να προλάβει τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου που μόλις έδυε.
Ύστερα σιγά-σιγά και αφού άναψαν μια μικρή φωτιά στην άμμο μέσα στο γλυκό σούρουπο, βάλθηκαν να γρατζουνάνε τις κιθάρες τους και να τραγουδάνε με πάθος και επίδειξη. Επίδειξη για τις κοπέλες της παρέας και τους τουρίστες που είχαν μείνει εκεί κοντά. Τα σόλα έδιναν και έπαιρναν. Τα ρυθμικά “ριφάκια” και η rock φρασεολογία είχαν ανάψει. Ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας και επίπλαστης έπαρσης ανακατεμένης με τον εφηβικό ερωτισμό και την ακόρεστη ανάγκη για συνεχόμενη επιβεβαίωση.
Ο ένας, ο πιο αρχηγός από τους άλλους, κοίταξε αυτάρεσκα τις κοπέλες και τίναξε με χάρη την πλούσια χαίτη του ελεύθερα στον άνεμο. Θεοί και δαίμονες της εφήμερης δόξας αναστήθηκαν μέσα από το σπινθηροβόλο του βλέμμα και εξαπέλυσαν υποσχέσεις αθανασίας. Ήταν τόσο απορροφημένος με την εικόνα του που δεν πρόσεξε τον low profile τουρίστα που πλησίασε την παρέα σαν κάτι να ήθελε να τους ρωτήσει. Μόνο από τα βλέμματα των άλλων πήρε επιτέλους είδηση για τον επισκέπτη και γυρίζοντας το κεφάλι του συνάντησε το βλέμμα του ξένου.
Ήταν ένας νέος άνδρας απλός και ευγενικός που εκείνη τη στιγμή αποτελούσε μία μικρή ενόχληση στο καλοστημένο του show. Καλά θα έκανε να δηλώσει τον θαυμασμό του και να φύγει, αν μη τι άλλο! Πράγματι ο ξένος ρώτησε αν παίζουν πολύ καιρό μαζί και αν έχουν συγκρότημα.
Φυσικά έχουμε συγκρότημα του απάντησε με υπερχειλίζουσα υπεροψία ο φίλος μας ο Έλληνας. Α! πολύ ωραία είπε ταπεινά ο ξένος. Κι εμένα μου αρέσει πολύ η μουσική και μου λείπει… όταν δεν παίζω με το συγκρότημά μου.
Μμμ... είσαι και συ σε συγκρότημα! αποκρίθηκε δήθεν φιλεύσπλαχνα ο Έλληνας. Και πώς το λένε το συγκρότημά σας συμπλήρωσε, περισσότερο για να επιδείξει στις κοπέλες τα αγγλικά του παρά από πραγματικό ενδιαφέρον. Ο ξένος δίστασε για ένα δευτερόλεπτο αλλά μετά αποκρίθηκε απλά: το λένε Pink Floyd…


17. Γενετικά μεταλλαγμένες...σκέψεις (28/9/2007)

Τι είναι zapping μαμά?
Όλα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν στο μυαλό μου από τη στιγμή που προσπάθησα να απαντήσω αυτήν την ερώτηση χωρίς περιστροφές. Zapping είναι η γρήγορη αλλαγή των εικόνων στην τηλεόραση με τη βοήθεια του τηλεκοντρόλ, είπα νομίζοντας ότι ξεμπέρδεψα, αλλά μέσα μου άρχισε να γεννιέται εκείνη τη στιγμή ένας δεύτερος διάλογος. Αυτό το «σπορ» που έχει γίνει πια λαϊκή συνήθεια, μας κάνει καλούς στην εναλλαγή εικονικών πραγματικοτήτων. Οξύνει τις εγκεφαλικές λειτουργίες και την προσαρμοστικότητά μας σε διαφορετικά εικονικά περιβάλλοντα. Όμως πόσο μέσα στο κάθε περιβάλλον προλαβαίνουμε να μπούμε ; Αυτό εξαρτάται από τα ήδη αποθηκευμένα βιώματά μας που μας ενεργοποιούν μνήμες και πληροφορίες αισθήσεων. Με το zapping, η όσφρηση και η αφή κινητοποιούνται με περισσότερο κόπο αλλά δίνουν την καταληκτική πινελιά στην μετάλλαξη της εικονικής πληροφορίας σε πραγματικότητα. Τώρα πόσο βιωματική είναι αυτή η πραγματικότητα εξαρτάται από μας. Οι πραγματικότητες υλοποιούνται με την προσπάθειά μας και αν δεν είναι πειστικές, βιώνουμε μία βιολογική απογοήτευση. Ένα απλό παράδειγμα βιολογικής απογοήτευσης έχει συμβεί σε πολλούς όταν τρώνε μεταλλαγμένες ή τροποποιημένες τροφές.
Όταν μας προσφέρουν π.χ. μία όμορφη λαχταριστή ντομάτα που δεν ξέρουμε ότι είναι γενετικά τροποποιημένη, ο οργανισμός μας φτιάχνει τους υποδοχείς για να δεχθεί την γνώριμη γι’ αυτόν ποιότητα της ντομάτας, από τις πληροφορίες που έχει αποθηκεύσει στην τράπεζα μνήμης των βιωμάτων του. Οι σιελογόνοι εκκρίνουν και περιμένουν…Και μετά η οπτικά λαχταριστή ντομάτα εισέρχεται κενή περιεχομένου! Ο οργανισμός μας βιώνει τότε μία «βιολογική απογοήτευση», μία επιφόρτωση με τοξίνες (τους άσκοπα δημιουργημένους υποδοχείς ), απόβλητα που πρέπει να ξεφορτωθεί.
Όλο το θέμα οδηγεί στην συνειδητοποίηση ότι και οι σκέψεις μας αποτελούν ένα είδος «τροφής». Οι σκέψεις μας είναι οι δομικοί λίθοι για τις πραγματικότητες που κατασκευάζουμε.
Τι θα πει zapping μαμά?
Θα πει να ξέρεις να επιλέγεις μέσα από τις τόσες μεταλλαγμένες σκέψεις, αυτές που είναι αληθινές…Τις αληθινές για σένα. Αυτές που ταιριάζουν στο σώμα σου και σε κάνουν να αισθάνεσαι ελεύθερος.




16.Τα όμοια των ομοίων εισίν ιάματα (6/9/2007)

Δεν ξέρω πώς κατάφερε το αόρατο χέρι του συγχρονισμού να ενώσει τους δύο φαινομενικά αταίριαστους κόσμους της αρχαιότητας και της σημερινής πραγματικότητας.

Οι παρακάτω φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν από χέρι σε χέρι (e-mail σε e-mail) είναι δώρο για κάθε απλό ή βαθυστόχαστο παρατηρητή! Η ομοιότητα της γεωμετρικής δομής, ο συμβολισμός του καταστροφικού συμβάντος, η απόγνωση, η αντίθεση και ο σιωπηλός κώδικας…

Τι μπορεί να λένε και οι δυο μαζί και τι ξεχωριστά;

Τι μοιράζονται τόσα χρόνια μακριά ο ένας από τον άλλο; Πώς είναι δυνατόν να εκμηδενίστηκε ο χρόνος τόσο απλά; To άγαλμα ως όμοια δομή γιατρεύει και γιατρεύεται. Γιατί συμπάσχει ως “αγέλαστος πέτρα” και παίρνει σάρκα από τη σάρκα της φθοράς, μέσα στο παιχνίδι του χρόνου…

Ποιος Καζαντζάκης, ποιος Kαπετάν Μιχάλης, ποιος Ζορμπάς και ποιος Μακρυγιάννης αναδύεται απ’ τις εικόνες;

Δεν είναι μόνο φθαρτή η ύλη. Είναι και αιώνια ανακυκλωμένη. Κάθε μόριο στάχτης και φθοράς κουβαλάει το αιώνιο με αυτόν τον παράξενο τρόπο.

Τα όμοια γιατρεύουν τα όμοια δίδασκε χρόνια πριν ο Ιπποκράτης. Και βλέποντας αυτές τις δύο εικόνες σε αντιπαράθεση και ομοιότητα δεν μπορώ παρά να κάνω καλές σκέψεις για τον κώδικα του κόσμου. Για το μυστήριο της ζωής που έχουμε ευλογηθεί να παρατηρούμε και να χαιρόμαστε, ακόμα και μέσα από τη συμφορά…

Τα όμοια των ομοίων εισίν ιάματα…





Η Θεραπεία των ομοίων...
Τυχαίος συγχρονισμός; To έργο ενός αόρατου καλλιτέχνη..
.

15. Πολύτιμή μου...λήθη (31/8/2007)

Η τηλεόραση λυσσομανάει. Σκορπίζει τρόμο και ανελέητη εξάρτηση που οι θεατές ρουφάνε βουλιμικά σαν ανυπεράσπιστα μωρά στην κούνια τους.

Οι “καμένοι” μέσα στην απελπισία τους τηλεφωνούν στα κανάλια και ενώ οι πύρινη λαίλαπα τους πλησιάζει, αυτοί νοιώθουν ανακούφιση που μιλούν στους γνωστούς εκφωνητές. Ίσως έτσι αισθάνονται πιο ασφαλείς, “βιζματωμένοι” στην εικονική τους πραγματικότητα…Αυτήν την εικονική πραγματικότητα με την οποία έχουν αντικαταστήσει την αληθινή …

Ξυπνάτε ορέ Έλληνες…Καιγόμαστε! Και δεν καιγόμαστε μόλις τώρα που βλέπουμε τις φλόγες να κατατρώνε τις πολύτιμες ανθρώπινες ζωές, την πανίδα και χλωρίδα, την ιστορική μας κληρονομιά και μνήμη…

Καιγόμαστε από καιρό… Από τότε που παραδοθήκαμε στα τηλεοπτικά γλέντια και στους αραχτούς καναπέδες, από τότε που επιδοθήκαμε στη φρενίτιδα των πωλήσεων, από τότε που ξεχάσαμε να θυμόμαστε αυτά που πονάνε… Πολύτιμή μου λήθη, ακριβό μου μονοθέσιο, όχημα μου αυτοκτονικό που παρασέρνεις το μέλλον στα βάραθρα της απόγνωσης. Που δεν νοιάζεσαι για τα νέα βλαστάρια των Ελλήνων, τα παιδιά σου. Που τους καταπιέζεις την ψυχή με τις βλακώδεις σου επιλογές, που δεν τους μαθαίνεις τίποτα ουσιαστικό πια. Μόνο πως να πλουτίζουν εύκολα, πως να γονυπετούν για να αποκτήσουν εξουσία, πως να χλευάζουν τους ρομαντικούς και ευαίσθητους, πως να αναρριχώνται στα ανώτερα κλιμάκια της βλακείας, χάνοντας τον εαυτό τους και το μέλλον των παιδιών τους και κερδίζοντας εκπτωτικά κουπόνια και bonus άγονης γης.

Ναι, έγινε κι αυτό! Μερικοί πια όπου βλέπουν ελιές και πεύκα αυτόματα οραματίζονται οικόπεδα φιλέτα, φωτοβολταϊκές επενδύσεις, ξενοδοχειακές μονάδες και συντελεστές δόμησης. Αυτούς τους ανεγκέφαλους βαρβάρους θα ήθελα να μπορούσα να εξαφανίσω, αλλά δεν μου το επιτρέπει η δημοκρατία μας. Η δημοκρατία μας είναι απλόχερη. Προβλέπει και γι’ αυτούς και τους επιτρέπει να επιβιώνουν ελισσόμενοι ως αίλουροι από νόμο σε νόμο κι από διάταγμα σε διάταγμα. Προβλέπει για όλους μας…

Γιατί στην ουσία, η δημοκρατία ανέχεται την ανθρώπινη φύση στην οποία ενυπάρχει η διάσταση της καταστροφής.

Πολύτιμή μου λήθη… γι’ αυτό σε χρειάζομαι.

Για να τα “φορτώνω” στους άλλους , τους “κακούς”, και να μην βλέπω τον ίδιο μου τον εαυτό… μέσα τους.





LOTUS