19. Η φωνή της ψυχής ( 21/12/2007)


Παραμονές Χριστουγέννων και το μοδάτο club ήταν ασφυκτικά γεμάτο από νεανικές ανάσες και παλλόμενα βλέμματα γεμάτα ερωτισμό. Τα σώματα παραδομένα στις μουσικές προσταγές του dj, αναζητούσαν απεγνωσμένα μιαν υπόσχεση ανάμεσα στη φαντασίωση και την πραγματικότητα. Έξω η πόλη άστραφτε με τα πολύχρωμα λαμπιόνια της πάνω στους στύλους και βυθιζόταν όλο και περισσότερο στην αβάσταχτη μοναξιά της.
Έβγαλε το jacket της με αργές κινήσεις και κατευθύνθηκε προς το bar. Ανδρόγυνες φυσιογνωμίες εποφθαλμιούσαν κάθε της κίνηση. Κι αυτή δεν πήγαινε πίσω. Ήταν αποφασισμένη μέσα από το κοφτερό της βλέμμα να μετατρέψει κάθε συμβατική στιγμή σε εξαίσια συνάντηση. Να παίξει με τις συγχρονικότητες και να ασκήσει την υψηλή πολεμική τέχνη της γοητείας. Ναι ήταν πολεμιστής κάποιου κρυφού ιδεατού κόσμου που κρατούσε μόνο για τον εαυτό της.
Το βλέμμα της σκάναρε γρήγορα την κατάμεστη αίθουσα και σταμάτησε πάνω στο πρόσωπο του νέου άνδρα που κοίταζε έντονα προς το μέρος της. Είχε παρέα, ήταν εμφανές. Αλλά παρόλα αυτά επέμενε τόσο με το βλέμμα του, που δεν της άφηνε περιθώρια επιλογής. Η ματιά του αγκάλιασε κάθε μόριο της ύπαρξής της ζητώντας και προκαλώντας την με επιμονή. Αυτή δέχτηκε με ευλάβεια τον χείμαρρο της επιμονής του και αναζήτησε τον ασάλευτο ορίζοντα στο βλέμμα του. Εκεί όπου καθρεφτίζονται όλα. Τα πάνω με τα κάτω και τα μέσα με τα έξω. Για κάτι τέτοιες στιγμές ζούσε και ανέπνεε. Ανέπνεε τον καθαρό αέρα της μη συμβατικής αυτής επικοινωνίας και γέμιζε με οξυγόνο. Οξυγόνο που έκανε να πάλλονται στη ράχη της αόρατα φτερά.
Πλησίασε με ένα απαλό λίκνισμα τον νέο άνδρα και ακούμπησε στη μπάρα του μπαρ πλάι του. «Νοιώθω να σε ξέρω χρόνια …» φώναξε με όλη την δύναμή της κοντράροντας την εκκωφαντική μουσική που κάλυπτε τα πάντα. Κοίταξε τα μάτια του που επεξεργαζόταν τα δικά της και βυθίστηκε μέσα τους στο δευτερόλεπτο της γαλήνιας θάλασσας που της αναλογούσε. «Έχω ανάγκη να ζήσω…» φώναξε ακόμη πιο δυνατά από πριν, μην έχοντας καταλάβει πως η μουσική είχε εντελώς ξαφνικά σταματήσει.
Τα τελευταία λόγια της ακούστηκαν παντού και έμειναν μετέωρα να αιωρούνται πάνω από τα γυρισμένα κεφάλια των σαστισμένων θαμώνων…Δευτερόλεπτα σιγής και μετά το χειροκρότημα μιας μοναχικής ύπαρξης στη γωνία που παρέσυρε και άλλους και άλλους σε μία ξέφρενη επιβράβευση της φωνής που ακούστηκε ελεύθερη…




Mirror Planet

18. Επαγγελματίας Ερασιτέχνης (9/11/2007)


Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι αληθινή και συνέβη πριν από αρκετά χρόνια, αρχές καλοκαιριού, σε μια απόμακρη παραλία στο νησί της Ρόδου.
Η παρέα των ανέμελων εφήβων κατηφόρισε με φόρα στην ερημική παραλία με τους ελάχιστους διάσπαρτους τουρίστες, σηκώνοντας ένα μεγάλο κύμα άμμου στο πολύχρωμο πέρασμά της.
Τρία αγόρια με κιθάρες, πάθος και πολύ μαγκιά και τρία κορίτσια που θαύμαζαν και επικροτούσαν με μπλαζέ ύφος κάθε τους κίνηση. Η παρέα έστησε πρόχειρα το κατάλυμά της και βούτηξε για να προλάβει τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου που μόλις έδυε.
Ύστερα σιγά-σιγά και αφού άναψαν μια μικρή φωτιά στην άμμο μέσα στο γλυκό σούρουπο, βάλθηκαν να γρατζουνάνε τις κιθάρες τους και να τραγουδάνε με πάθος και επίδειξη. Επίδειξη για τις κοπέλες της παρέας και τους τουρίστες που είχαν μείνει εκεί κοντά. Τα σόλα έδιναν και έπαιρναν. Τα ρυθμικά “ριφάκια” και η rock φρασεολογία είχαν ανάψει. Ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας και επίπλαστης έπαρσης ανακατεμένης με τον εφηβικό ερωτισμό και την ακόρεστη ανάγκη για συνεχόμενη επιβεβαίωση.
Ο ένας, ο πιο αρχηγός από τους άλλους, κοίταξε αυτάρεσκα τις κοπέλες και τίναξε με χάρη την πλούσια χαίτη του ελεύθερα στον άνεμο. Θεοί και δαίμονες της εφήμερης δόξας αναστήθηκαν μέσα από το σπινθηροβόλο του βλέμμα και εξαπέλυσαν υποσχέσεις αθανασίας. Ήταν τόσο απορροφημένος με την εικόνα του που δεν πρόσεξε τον low profile τουρίστα που πλησίασε την παρέα σαν κάτι να ήθελε να τους ρωτήσει. Μόνο από τα βλέμματα των άλλων πήρε επιτέλους είδηση για τον επισκέπτη και γυρίζοντας το κεφάλι του συνάντησε το βλέμμα του ξένου.
Ήταν ένας νέος άνδρας απλός και ευγενικός που εκείνη τη στιγμή αποτελούσε μία μικρή ενόχληση στο καλοστημένο του show. Καλά θα έκανε να δηλώσει τον θαυμασμό του και να φύγει, αν μη τι άλλο! Πράγματι ο ξένος ρώτησε αν παίζουν πολύ καιρό μαζί και αν έχουν συγκρότημα.
Φυσικά έχουμε συγκρότημα του απάντησε με υπερχειλίζουσα υπεροψία ο φίλος μας ο Έλληνας. Α! πολύ ωραία είπε ταπεινά ο ξένος. Κι εμένα μου αρέσει πολύ η μουσική και μου λείπει… όταν δεν παίζω με το συγκρότημά μου.
Μμμ... είσαι και συ σε συγκρότημα! αποκρίθηκε δήθεν φιλεύσπλαχνα ο Έλληνας. Και πώς το λένε το συγκρότημά σας συμπλήρωσε, περισσότερο για να επιδείξει στις κοπέλες τα αγγλικά του παρά από πραγματικό ενδιαφέρον. Ο ξένος δίστασε για ένα δευτερόλεπτο αλλά μετά αποκρίθηκε απλά: το λένε Pink Floyd…


17. Γενετικά μεταλλαγμένες...σκέψεις (28/9/2007)

Τι είναι zapping μαμά?
Όλα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν στο μυαλό μου από τη στιγμή που προσπάθησα να απαντήσω αυτήν την ερώτηση χωρίς περιστροφές. Zapping είναι η γρήγορη αλλαγή των εικόνων στην τηλεόραση με τη βοήθεια του τηλεκοντρόλ, είπα νομίζοντας ότι ξεμπέρδεψα, αλλά μέσα μου άρχισε να γεννιέται εκείνη τη στιγμή ένας δεύτερος διάλογος. Αυτό το «σπορ» που έχει γίνει πια λαϊκή συνήθεια, μας κάνει καλούς στην εναλλαγή εικονικών πραγματικοτήτων. Οξύνει τις εγκεφαλικές λειτουργίες και την προσαρμοστικότητά μας σε διαφορετικά εικονικά περιβάλλοντα. Όμως πόσο μέσα στο κάθε περιβάλλον προλαβαίνουμε να μπούμε ; Αυτό εξαρτάται από τα ήδη αποθηκευμένα βιώματά μας που μας ενεργοποιούν μνήμες και πληροφορίες αισθήσεων. Με το zapping, η όσφρηση και η αφή κινητοποιούνται με περισσότερο κόπο αλλά δίνουν την καταληκτική πινελιά στην μετάλλαξη της εικονικής πληροφορίας σε πραγματικότητα. Τώρα πόσο βιωματική είναι αυτή η πραγματικότητα εξαρτάται από μας. Οι πραγματικότητες υλοποιούνται με την προσπάθειά μας και αν δεν είναι πειστικές, βιώνουμε μία βιολογική απογοήτευση. Ένα απλό παράδειγμα βιολογικής απογοήτευσης έχει συμβεί σε πολλούς όταν τρώνε μεταλλαγμένες ή τροποποιημένες τροφές.
Όταν μας προσφέρουν π.χ. μία όμορφη λαχταριστή ντομάτα που δεν ξέρουμε ότι είναι γενετικά τροποποιημένη, ο οργανισμός μας φτιάχνει τους υποδοχείς για να δεχθεί την γνώριμη γι’ αυτόν ποιότητα της ντομάτας, από τις πληροφορίες που έχει αποθηκεύσει στην τράπεζα μνήμης των βιωμάτων του. Οι σιελογόνοι εκκρίνουν και περιμένουν…Και μετά η οπτικά λαχταριστή ντομάτα εισέρχεται κενή περιεχομένου! Ο οργανισμός μας βιώνει τότε μία «βιολογική απογοήτευση», μία επιφόρτωση με τοξίνες (τους άσκοπα δημιουργημένους υποδοχείς ), απόβλητα που πρέπει να ξεφορτωθεί.
Όλο το θέμα οδηγεί στην συνειδητοποίηση ότι και οι σκέψεις μας αποτελούν ένα είδος «τροφής». Οι σκέψεις μας είναι οι δομικοί λίθοι για τις πραγματικότητες που κατασκευάζουμε.
Τι θα πει zapping μαμά?
Θα πει να ξέρεις να επιλέγεις μέσα από τις τόσες μεταλλαγμένες σκέψεις, αυτές που είναι αληθινές…Τις αληθινές για σένα. Αυτές που ταιριάζουν στο σώμα σου και σε κάνουν να αισθάνεσαι ελεύθερος.




16.Τα όμοια των ομοίων εισίν ιάματα (6/9/2007)

Δεν ξέρω πώς κατάφερε το αόρατο χέρι του συγχρονισμού να ενώσει τους δύο φαινομενικά αταίριαστους κόσμους της αρχαιότητας και της σημερινής πραγματικότητας.

Οι παρακάτω φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν από χέρι σε χέρι (e-mail σε e-mail) είναι δώρο για κάθε απλό ή βαθυστόχαστο παρατηρητή! Η ομοιότητα της γεωμετρικής δομής, ο συμβολισμός του καταστροφικού συμβάντος, η απόγνωση, η αντίθεση και ο σιωπηλός κώδικας…

Τι μπορεί να λένε και οι δυο μαζί και τι ξεχωριστά;

Τι μοιράζονται τόσα χρόνια μακριά ο ένας από τον άλλο; Πώς είναι δυνατόν να εκμηδενίστηκε ο χρόνος τόσο απλά; To άγαλμα ως όμοια δομή γιατρεύει και γιατρεύεται. Γιατί συμπάσχει ως “αγέλαστος πέτρα” και παίρνει σάρκα από τη σάρκα της φθοράς, μέσα στο παιχνίδι του χρόνου…

Ποιος Καζαντζάκης, ποιος Kαπετάν Μιχάλης, ποιος Ζορμπάς και ποιος Μακρυγιάννης αναδύεται απ’ τις εικόνες;

Δεν είναι μόνο φθαρτή η ύλη. Είναι και αιώνια ανακυκλωμένη. Κάθε μόριο στάχτης και φθοράς κουβαλάει το αιώνιο με αυτόν τον παράξενο τρόπο.

Τα όμοια γιατρεύουν τα όμοια δίδασκε χρόνια πριν ο Ιπποκράτης. Και βλέποντας αυτές τις δύο εικόνες σε αντιπαράθεση και ομοιότητα δεν μπορώ παρά να κάνω καλές σκέψεις για τον κώδικα του κόσμου. Για το μυστήριο της ζωής που έχουμε ευλογηθεί να παρατηρούμε και να χαιρόμαστε, ακόμα και μέσα από τη συμφορά…

Τα όμοια των ομοίων εισίν ιάματα…





Η Θεραπεία των ομοίων...
Τυχαίος συγχρονισμός; To έργο ενός αόρατου καλλιτέχνη..
.

15. Πολύτιμή μου...λήθη (31/8/2007)

Η τηλεόραση λυσσομανάει. Σκορπίζει τρόμο και ανελέητη εξάρτηση που οι θεατές ρουφάνε βουλιμικά σαν ανυπεράσπιστα μωρά στην κούνια τους.

Οι “καμένοι” μέσα στην απελπισία τους τηλεφωνούν στα κανάλια και ενώ οι πύρινη λαίλαπα τους πλησιάζει, αυτοί νοιώθουν ανακούφιση που μιλούν στους γνωστούς εκφωνητές. Ίσως έτσι αισθάνονται πιο ασφαλείς, “βιζματωμένοι” στην εικονική τους πραγματικότητα…Αυτήν την εικονική πραγματικότητα με την οποία έχουν αντικαταστήσει την αληθινή …

Ξυπνάτε ορέ Έλληνες…Καιγόμαστε! Και δεν καιγόμαστε μόλις τώρα που βλέπουμε τις φλόγες να κατατρώνε τις πολύτιμες ανθρώπινες ζωές, την πανίδα και χλωρίδα, την ιστορική μας κληρονομιά και μνήμη…

Καιγόμαστε από καιρό… Από τότε που παραδοθήκαμε στα τηλεοπτικά γλέντια και στους αραχτούς καναπέδες, από τότε που επιδοθήκαμε στη φρενίτιδα των πωλήσεων, από τότε που ξεχάσαμε να θυμόμαστε αυτά που πονάνε… Πολύτιμή μου λήθη, ακριβό μου μονοθέσιο, όχημα μου αυτοκτονικό που παρασέρνεις το μέλλον στα βάραθρα της απόγνωσης. Που δεν νοιάζεσαι για τα νέα βλαστάρια των Ελλήνων, τα παιδιά σου. Που τους καταπιέζεις την ψυχή με τις βλακώδεις σου επιλογές, που δεν τους μαθαίνεις τίποτα ουσιαστικό πια. Μόνο πως να πλουτίζουν εύκολα, πως να γονυπετούν για να αποκτήσουν εξουσία, πως να χλευάζουν τους ρομαντικούς και ευαίσθητους, πως να αναρριχώνται στα ανώτερα κλιμάκια της βλακείας, χάνοντας τον εαυτό τους και το μέλλον των παιδιών τους και κερδίζοντας εκπτωτικά κουπόνια και bonus άγονης γης.

Ναι, έγινε κι αυτό! Μερικοί πια όπου βλέπουν ελιές και πεύκα αυτόματα οραματίζονται οικόπεδα φιλέτα, φωτοβολταϊκές επενδύσεις, ξενοδοχειακές μονάδες και συντελεστές δόμησης. Αυτούς τους ανεγκέφαλους βαρβάρους θα ήθελα να μπορούσα να εξαφανίσω, αλλά δεν μου το επιτρέπει η δημοκρατία μας. Η δημοκρατία μας είναι απλόχερη. Προβλέπει και γι’ αυτούς και τους επιτρέπει να επιβιώνουν ελισσόμενοι ως αίλουροι από νόμο σε νόμο κι από διάταγμα σε διάταγμα. Προβλέπει για όλους μας…

Γιατί στην ουσία, η δημοκρατία ανέχεται την ανθρώπινη φύση στην οποία ενυπάρχει η διάσταση της καταστροφής.

Πολύτιμή μου λήθη… γι’ αυτό σε χρειάζομαι.

Για να τα “φορτώνω” στους άλλους , τους “κακούς”, και να μην βλέπω τον ίδιο μου τον εαυτό… μέσα τους.





LOTUS

14. Η Τσιπούρα ( 15/7/2007 )

Κάνοντας πολλούς κύκλους και μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερε να βρει μια θέση parking για το Φιατάκι του στην πολυσύχναστη παραλία καμιά εκατοστή μέτρα από την ψαροταβέρνα που είχε προσκαλέσει τον παλιό του φίλο για μια συνάντηση μετά από τόσα χρόνια.

Μέσα στη ζέστη του μεσημεριού και με βιαστικό βήμα προχώρησε προς το εστιατόριο. Ο παλιός του συμμαθητής δεν είχε ακόμη εμφανιστεί. Με πολύ κόπο διεκδίκησε το μοναδικό κενό τραπέζι που μόλις είχε αδειάσει, παραμέρισε τη λαδόκολλα με τα σερβίτσια των προηγούμενων και άναψε αποκαμωμένος τσιγάρο βλέποντας τη θάλασσα.

Καθώς περίμενε τη στιγμή της συνάντησης με μια αδιόρατη αγωνία, οι εικόνες της εφηβικής τους ζωής, που μοιράζονταν ακόμη και το κουλούρι στα διαλείμματα του δημόσιου σχολείου, πέρασαν γρήγορα απ’ το μυαλό του. Τώρα ήταν πια σκηνοθέτες και οι δύο. Αυτός μέλος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου με κάποιες πρόσφατες επιτυχίες ενώ ο φίλος του της Αμερικάνικης σχολής με εμπειρία και μεταπτυχιακά στην Καλιφόρνια και την άνεση των δημοσίων σχέσεων και του marketing.

Ξαφνικά και ενώ ήταν βυθισμένος στους συλλογισμούς του είδε μια ανοιχτή διθέσια alfa romeo να γλιστρά σαν μαύρος αίλουρος τραβώντας όλα τα βλέμματα πάνω της και να παρκάρει με θράσος μπροστά στα τραπέζια. Κανείς σερβιτόρος δεν τόλμησε να κάνει παρατήρηση. Ήταν αυτός ο φίλος του που βγήκε από το αμάξι με άνεση star και με ένα πλατύ χαμόγελο πλησίασε το τραπέζι του.

Είπαν πολλά, ήπιαν πολύ και φάγανε δύο τσιπούρες.

Αφού τελείωσαν το γεύμα τους με τις χιλιάδες αναμνήσεις, έδωσαν υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθούν σύντομα. Πριν χωρίσουν όμως και μες την παραζάλη της στιγμής τόλμησε να ρωτήσει τον Καλιφορνέζο φίλο του :

-Kαλά βρε Γιώργο, πώς μπόρεσες και πήρες απ’ την πιατέλα τη μεγάλη τσιπούρα ; Δεν ήταν και τόσο ευγενικό εκ μέρους σου…

-Εσύ δηλαδή Kώστα τι θα έκανες ; του αποκρίθηκε εκείνος.

-Μα φυσικά θα έπαιρνα την μικρότερη από ευγένεια.

- Ε λοιπόν τι παραπονιέσαι. Ούτως ή άλλως αυτήν πήρες!




Rich man / Poor man

13. Τα παρασκήνια ( 7 /7/2007 )

Ο κόσμος άρχιζε να γεμίζει το υπαίθριο αρχαίο θέατρο καθώς το σούρουπο έδινε τη θέση του στην έναστρη νύχτα. Ιούλιος μήνας και ψηλά στον ουρανό τα λαμπρότερα άστρα της Λύρας, του Κύκνου και του Αετού, δηλαδή ο Βέγας , ο Ντένεμπ και ο Αλτάϊρ, σχημάτιζαν το “θερινό τρίγωνο”. Έτρεξε να κάνει τις τελευταίες προετοιμασίες πριν βγει στο κέντρο της χοάνης. Το πρόγραμμα ξεκινούσε με μια υποβλητική μυσταγωγία και εκείνη έβγαινε στην αρχή μέσα σε ένα αέρινο φόρεμα.

“ Είσαι ο κυματοθραύστης μου” της είχε πει η μεγάλη ντίβα που κλεισμένη τώρα στο καμαρίνι της πολεμούσε για άλλη μια φορά τους δικούς της δαίμονες. Μερικοί μουσικοί έκαναν ένα τελευταίο τσιγάρο και αφουγκράζονταν τον χώρο εκτοξεύοντας χιουμοριστικά σχόλια για να σπάσουν την ένταση. Νευρικά γέλια και εκείνη η αίσθηση τραβήγματος στο στομάχι που σε παραλύει προσμένοντας τη συνάντηση.

Έριξε μια ματιά στο λιτό καμαρίνι της με τα μισοαναμμένα λαμπάκια του καθρέπτη, το ξεχασμένο μακιγιάζ και θυμήθηκε όλα εκείνα τα συναισθήματα, κλεισμένα στα τόσα καμαρίνια που συνάντησε περιοδεύοντας. Χώροι που φιλοξενούσαν τις πιο μοναχικές στιγμές της προετοιμασίας της και αποτελούσαν την τελευταία χειρολαβή πριν κάνει το βήμα και αφεθεί στην τελική πτώση.

Γιατί ήταν πράγματι πτώση αυτό που αισθάνθηκε μπαίνοντας μέσα στην χοάνη του αρχαίου θεάτρου, στον πάτο του χωνευτηριού, στη μέση της σκηνής, κάτω από τα βλέμματα όλων. Μια πτώση γλυκιά και ανεξέλεγκτη που η αρχαία συνταγή είχε τοποθετήσει με ακρίβεια στην κέντρο του εγώ της.

Ένοιωσε μικρή σαν μυρμήγκι αλλά σε δίκαιη αντιπαράθεση. Περιτριγυρισμένη από το βλέμμα του εαυτού της μέσω των άλλων, εκτόξευσε τον λόγο της σαν κύμα και ένοιωσε την ευεργετική άνωση της μουσικής.

Αυτό ήταν . Όλα τα προηγούμενα παρασκήνια διαλύθηκαν μπροστά στο δέος αυτής της πραγματικότητας που ξεδιπλώνονταν μπροστά της. Όλοι και όλα γύρω άρχισαν να πάλλονται μέσα σε μια δίνη που ανέβαινε προς τα αστέρια. Ανάλαφρη πια, άφησε και τα τελευταία νοερά παρασκήνια του εαυτού της και αφέθηκε στον κοσμικό χορό.



12. H Τέχνη της φιλίας ( 29/6/2007 )

Όταν ο Ralph Waldo Emerson έλεγε ότι οι αληθινοί φίλοι δίνουν αυτό που κανονικά δεν μπορούν να δώσουν, αλλά που αναδύεται μόνο του από αυτούς, είχε πιθανόν μια τελείως διαφορετική άποψη για την φιλία απ’ ότι οι σημερινοί λογικοί άνθρωποι.

Ακόμη και οι πιο ανοιχτόμυαλοι θα αισθανθούν την ανατροπή όταν έλθουν αντιμέτωποι με τη σκέψη πως το μεγαλείο της φιλίας δεν είναι το χέρι βοηθείας, ούτε το ευγενικό χαμόγελο, ούτε ακόμη η χαρά της συντροφικότητας. Είναι η πνευματική έμπνευση που έρχεται σε κάποιον όταν ανακαλύπτει ότι κάποιος άλλος πιστεύει σ’ αυτόν και είναι διατεθειμένος να τον εμπιστευτεί με φιλία.

Δυο πνευματικές οντότητες δεν μπορούν να αγγίξουν την βαθιά ειρήνη και την αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ τους, παρά μόνο όταν μέσα από τον διάλογό τους καταφέρουν να φτάσουν σε εκείνο το σημείο όπου ο κάθε ένας στέκεται δίπλα στον άλλο ως εκπρόσωπος ολόκληρου του κόσμου.

Λες και ο κόσμος χρειάζεται δύο ακέραιες θεωρήσεις για να συνθέσει την εικόνα του όπως ο νους μας συνθέτει την εικόνα της πραγματικότητας με την βοήθεια των δύο μας ματιών.

Λες και οι δύο ακέραιες θεωρήσεις του κόσμου να αποτελούν το υπερβατικό αρχιτεκτόνημα κάποιας δίστηλης Πύλης που ατενίζει το βασίλεμα του ήλιου στο πέλαγος.

Στην καθημερινότητά μας χανόμαστε μέσα σε ανταλλαγές, υπολογισμούς και συγκρίσεις. Κρίνουμε τα δικά μας και του άλλου, ζυγίζοντάς τα ακατάπαυστα στην πλάστιγγα που ισορροπεί πάνω στις διακυμάνσεις των αισθημάτων μας. Η παραμικρή ασυμμετρία αποτελεί ατέλεια και χρεώνεται ή διορθώνεται αμέσως για να επιζήσει η λεγόμενη φιλία…

Όμως κανείς ποτέ δεν μας είπε πως τα πράγματα πρέπει να είναι έτσι. Αντιθέτως, είναι πολύ σημαντικές εκείνες οι στιγμές, αν και ελάχιστες, που νοιώσαμε πως δεν υπήρχε κανείς λόγος ούτε αφορμή για την ευδαιμονία που νοιώσαμε στο πέρασμα μιας φιλίας.

Που νοιώσαμε πως κάποια αόρατα νήματα προέκτειναν τις οντότητές μας πέρα από τον γνωστό κόσμο της ύλης, αναδύοντας το άρωμα μιας άλλης υπόστασης πολύ πιο φωτεινής.


11. G700: Η γενιά των 700 Ευρώ (22/6/2007)

Εξασκώντας το δημοφιλές και αναγκαίο πια σπορ του δια-δικτυακού blogging έπεσα πάνω στη σελίδα των G700 (ηλεκτρονική διεύθυνση: http://g700.blogspot.com), της γενιάς των 700 Ευρώ, όπου έμαθα ότι ένας στους 5 Έλληνες, δηλαδή 2 εκατομμύρια περίπου, ζούνε κάτω από τα όρια της φτώχειας ενώ η χώρα μας έχει έναν από τους υψηλότερους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης.

Επίσης δημογραφικά ως Έλληνες διεκδικούμε ρεκόρ μακροζωίας ενώ ο δείκτης γονιμότητάς μας είναι ένας από τους χαμηλότερους στην Ευρώπη.

Με λίγα λόγια ζούμε πολύ, γεννάμε λίγο και στην τρέχουσα ταχύρυθμη ανάπτυξή μας έχουμε δημιουργήσει μια νέα γενιά πενήτων ηλικίας 25-35 ετών, τους G700.

Η θλιβερή διαπίστωση είναι ότι λόγω της χαμηλής γονιμότητας των Ελλήνων αλλά και της μακροζωίας τους ( οι γέροι είναι περισσότεροι από τους νέους και διαρκέστεροι στα πόστα τους ), η νέα γενιά δεν έχει την “κρίσιμη μάζα” ώστε να αποτελέσει δυναμική παράμετρο κοινωνικών και οικονομικών ματαρυθμίσεων.

Γι’ αυτό το λόγο στην Ελλάδα καταφέρνουν και επικρατούν οι συντηρητικές και αναχρονιστικές απόψεις των γηραιότερων βολεμένων που αναπολούν και αναμασούν το παρελθόν χωρίς να ανανεώνουν τη θεώρησή τους για το μέλλον. Εξ’ ου και το ασφαλιστικό πρόβλημα καθώς και ο υπέρογκος αριθμός των άχρηστων δημοσίων υπαλλήλων.

Τα παιδιά λοιπόν αυτών των γηραιότερων είναι σήμερα η γενιά των νέων των 700 Ευρώ. Είναι η γενιά των νέων που υποπληρώνεται και εξαναγκάζεται να δουλεύει 2 δουλειές, τις περισσότερες φορές χωρίς ασφάλιση, και που εδώ και έξι μήνες έχει αποκτήσει επιτέλους φωνή μέσα στη bloggo-σφαιρα. Μια φωνή που ευτυχώς δυναμώνει και υποδεικνύει πως το διαδύκτιο πολύ πιθανόν να αποτελέσει τον μελλοντικό “άσσο” των εξελίξεων.

Ιδού κύριοι τα χάλια σας κραυγάζουν χαιρέκακα οι Κασσάνδρες του πολιτισμού. Γιατί πώς μπορεί να υπάρξει πολιτισμός όταν οι γηραιότεροι δεν φροντίζουν τους νέους τους; Ποιος ενδιαφέρεται πραγματικά σήμερα για τον πολιτισμό όταν αφήνει τους νέους ακάλυπτους και στο έλεος της οικονομικής υποτέλειας ;

Μήπως ξεχάσατε κύριοι ότι πολιτισμός είναι “συνέχεια” και “μέλλον”;


10. Το Soundtrack της καθημερινότητας ( 15/6/2007 )

To κίτρινo ταξί μερσέντες ανηφόρησε φιλήδονα στους μικρούς λοφίσκους του αριστοκρατικού προαστίου κυματίζοντας πάνω στα σαμαράκια που έκοβαν τη φόρα σε κάθε δίτροχο ενοχλητικό επισκέπτη.

Στο ραδιόφωνο ένα μπάσταρδο λαϊκό άσμα ακούγονταν αταίριαστο με τους περιποιημένους κήπους και τη γαλήνια θαλπωρή που αγκάλιαζε τις ακριβές μονοκατοικίες. Ο οδηγός του ταξί ασυναίσθητα χαμήλωσε την ένταση και έψαξε για άλλον σταθμό. Αυτή η αυθόρμητη κίνησή του με έκανε να τον επεξεργαστώ διακριτικά. Ήταν γύρω στα τριάντα, ίσως απόφοιτος ΙΕΚ με rock παρελθόν και λαϊκότερο παρόν, κατά πάσα πιθανότητα λόγω καψούρας. Πρέπει να το πάλεψε πολύ για να αποδεχτεί τη νεόπλουτη εκδοχή της πραγματικότητας αλλά να λίγο οι γονείς που παρότρυναν , λίγο οι χάρες της ξανθής αγαπημένης και πιο πολύ η καταθλιπτική εικόνα των rock ειδώλων της έντεχνης φθοράς, συνέπραξαν στην τελική του μετάλλαξη.

Όμως το παλικάρι ήταν ακόμη ζωντανό γιατί οι λεπτές τριχοειδείς κεραίες του εντόπισαν ως αταίριαστο το λαϊκό ραδιοφωνικό άσμα. Τα δάχτυλά του στα τυφλά έψαξαν τις συχνότητες ώσπου σαν έμπειρος μουσικός επιμελητής εντόπισε την κατάλληλη μουσική υπόκρουση για τον περιβάλλοντα χώρο. H αιθέρια γυναικεία φωνή έσβησε κάθε υποψία κακογουστιάς και ενώθηκε όλο υπόσχεση με τα φυλλώματα και τις πρασινάδες, ανοίγοντας μυστικούς κήπους καθημερινής ποίησης.

Καθώς αφήναμε πίσω μας τις σιωπηλές πρεσβείες του κόσμου, φτάσαμε στην κορυφή του λόφου, στο χείλος της αντίπερα όχθης, πάνω στην κόψη του δειλινού. Μπροστά μας μεγαλόπρεπη απλωνόταν η γνώριμη τσιμεντούπολη σαν motherboard πλακέτα κάποιου παρωχημένου μοντέλου υπολογιστή. Λόγω του φωτός είχε αποκτήσει μια ροδογαλάζια απόχρωση που ταίριαζε απόλυτα με τη μουσική απ’ το επόμενο R&B κομμάτι. Τα φωτάκια της πόλης άρχισαν να πληθαίνουν καθώς κατεβήκαμε το λόφο. Πάνω στο πρώτο φανάρι κάτι διαφημίσεις διέκοψαν τη μουσική και με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Ποια πραγματικότητα σκέφτηκα; Μήπως όλες οι εικόνες που είδα σε συνδυασμό με τη μουσική υπόκρουση δεν ήταν η καλύτερη εκδοχή της πραγματικότητας; Μήπως τελικά η καθημερινότητα μπορεί να ερμηνευτεί σωστά μόνο με το κατάλληλο soundtrack;



9. Το Μεγάλο κόλπο ( 8/6/2007 )

« Αδικούντα λαθείν μεν δύσκολον, πίστιν δε λαβείν υπέρ του λαθείν αδύνατον » Αυτός που αδικεί λέει ο Επίκουρος είναι δύσκολο να ξεφύγει, αλλά είναι αδύνατο να βεβαιωθεί πως θα ξεφεύγει πάντα.

Προσέκρουσα πρόσφατα στο παραπάνω προσφιλές ρητό όταν είδα νέους ανθρώπους να εκμεταλλεύονται άλλους, χωρίς κανέναν ηθικό δισταγμό ή επίγνωση δικαίου. Γιατί έχει γίνει της μόδας να στήνονται επιχειρήσεις χρήματος που για ανέξοδο καύσιμο χρησιμοποιούν τον χρόνο, την ενέργεια και το δημιουργικό σθένος άλλων ανθρώπων τους οποίους αποκαλούν “μαθητευόμενους” μόνο και μόνο για να τους απομυζήσουν χωρίς “κόστος” και όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου να τους αντικαταστήσουν με άλλους καινούργιους και φυσικά ανέξοδους. Είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις διάφανες τις σκέψεις αυτών των μοντέρνων γενίτσαρων του χρήματος που εξισώνουν τα πάντα με ίδιον όφελος και χλευάζουν κάθε ηθική αξία θεωρώντας την παρωχημένο ρομαντισμό, αδυναμία ή τουλάχιστον βλακεία.

Έτσι όμως διδάσκει και το πολιτειακό σύστημα που για να καλύψει την ανεργία και την δική του ανεπάρκεια σε υπόβαθρο πραγματικής δημιουργίας, πείθει ολόκληρες γενιές δημιουργικών μυαλών να καταστούν κατ’ εξακολούθηση “ μαθητευόμενοι ” αποκτώντας πτυχία, κόντρα πτυχία, μεταπτυχιακά, εξειδίκευση και προϋπηρεσία. Έτσι στην ουσία μεταθέτει μέσα στο χρόνο το άλυτο πρόβλημα της αμοιβής της εργασίας δημιουργώντας ταυτόχρονα έσοδα για όλες τις επιχειρήσεις που στήνονται προς εξυπηρέτηση της παραοικονομίας της μαθητείας.

Ωραίο κόλπο! Μόνο που κάθε κυκλικό σύστημα έχει και κάποιο σημείο κορεσμού το οποίο όταν έλθει, μεταμορφώνεται με αλάθητη ακρίβεια σε καταπέλτη για τους εμπλεκόμενους. Είναι η αρχαία Νέμεσις για τους έχοντες νου. Για τους μη έχοντες, είναι εκείνο το σημείο του χρόνου που πάνε να συναντήσουν τον εαυτό τους και δεν βρίσκουν κανέναν. Και όπως λέει και ο Ζιντ δεν υπάρχει μεγαλύτερο εμπόδιο στην ευτυχία από την ανάμνησή της.

Προσέκρουσα λοιπόν στο Επικούρειο ρητό που όλοι μας πολύ απλά γνωρίζουμε με την πιο απλή εκδοχή του: μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η …δική του μοίρα.



8. Η Φρενίτιδα των πωλήσεων (1/6/2007)

Πάει καιρός που η λέξη “πουλάω” σήμαινε κάτι επιλήψιμο! Πάει καιρός που οι συλλογικές αξίες είχαν εξορίσει ως έκπτωτο άγγελο κάθε επί χρήμασι πορευόμενο…

Μέσα στον σημερινό κόσμο, όπως περιγράφει ο Pascal Bruckner στο βιβλίο του “Η μιζέρια του πλούτου”, ο φιλάργυρος είναι πρόσωπο της στατικής οικονομίας, ο σπάταλος είναι πρόσωπο της επιδεικτικής οικονομίας και ο πλεονέκτης της ανθηρής οικονομίας.

Σήμερα τη σκυτάλη έχουν πάρει οι ενορχηστρωτές του ακόρεστου αισθήματος ανάπτυξης και οι λάτρεις της παρεξηγημένης αίσθησης της αθανασίας δια μέσω του χρήματος. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους καθημερινούς επαγγελματίες ή και ερασιτέχνες πωλητές αγαθών τε και οραμάτων…ορατών τε και αοράτων.

Αντίθετα προς τις υποδείξεις κάθε συστήματος αυτογνωσίας, καλός καταναλωτής είναι αυτός που δεν εφησυχάζει και που δεν ικανοποιείται ποτέ με αυτά που έχει. Και η παραμικρή αυτάρκεια αποτελεί κίνδυνο για τις πωλήσεις. Φανταστείτε το ακραίο παράδειγμα ενός αυτάρκους λιτοδίαιτου και χωρίς υλικές επιθυμίες ασκητή… Ο χειρότερος εφιάλτης κάθε πωλητή.

Και ας μη γελιόμαστε. Όλοι μας σήμερα είτε το ξέρουμε είτε όχι, εκπαιδευόμαστε στις “πωλήσεις”.

Είμαστε πωλητές. Είτε ευφάνταστοι είτε ενοχικοί πουλάμε τον εαυτό μας σε κάθε μας επικοινωνία και επαφή με τους άλλους. Τον πουλάμε για να κερδίσουμε τις εντυπώσεις. Τον πουλάμε για να επιβιώσουμε μέσα στο διαστελλόμενο σύμπαν της ύλης και να κερδίσουμε το πολυπόθητο τρόπαιο της αθανασίας. Γιατί όπως λέει και ο Κούντερα, πέρα από τον Έρωτα είναι η επιθυμία της μεγάλης αθανασίας. Και η αθανασία σήμερα στο μυαλό πολλών ανθρώπων επιτυγχάνεται μόνο δια μέσω της εξουσίας που φέρνει το χρήμα.

Εν τέλει το υπέρτατο αγαθό προς πώληση είναι όπως φαίνεται η αθανασία! Αυτό όσο και αν ακούγεται παράξενο, αποτελεί ελαφρυντικό για την έκπτωτη κοινωνία των ανθρώπων. Γιατί με κάποια διάθεση ελαφρότητας θυμίζει την δικαιολογία “αμάρτησα για το παιδί μου”…που μόνο ο ελληνικός κινηματογράφος θα μπορούσε να προτείνει ως άλλοθι και “ανάγκη” ικανή να πείσει τους θεούς.

"The Price of Everything" Skitso by kostasAnemos

7. Γιαπωνέζικοι κήποι σιλικόνης ( 25/5/2007)

Μια κάρτα που έλαβα από μια Γιαπωνέζα φίλη στάθηκε η αφορμή να μετατρέψω ένα ανενεργό ηφαίστειο συνειρμών σε αφυπνισμένο δράκοντα ανατροπής.

Κοίταξα τον διακριτικά αρωματισμένο φάκελο που περιέθαλπτε τα ευγενικά λόγια από την μακρινή χώρα και επεξεργάστηκα την καλλιγραφική γραφή. Κάθε στάλα του μαύρου μελανιού που εμπότιζε το πορώδες μπεζ χαρτί μετέφερε μηνύματα ενός διαφορετικού πολιτισμού. Άνοιξα προσεκτικά τον φάκελο και αποκάλυψα μια έγχρωμη κάρτα . Τα χρώματα στο εμπροσθόφυλλο παρέπεμπαν αμέσως σε ρομαντικούς κήπους με παγόδες και γκέισες αλλά μόλις κοίταξα καλύτερα κατάλαβα ότι το σκηνικό αποτελούνταν από μικροσκοπικά πολύχρωμα φράκταλς, μικροκυκλώματα και μικροτσίπ σιλικόνης που στη σύνθεσή τους έφτιαχναν μία ψευδαίσθηση Γιαπωνέζικων κήπων.

Κοίτα πόσο ευάλωτοι είμαστε στις ψευδαισθήσεις! Πώς γίνεται να “πέφτουμε” τόσο εύκολα από ένα απλό περίγραμμα ; Γιατί στην ουσία αυτό κάνει ο εγκέφαλός μας όταν επεξεργάζεται τα οπτικά δεδομένα. Συγκρίνει το περίγραμμα με όλα τα περιγράμματα που έχει στην τράπεζα δεδομένων του. Και αν η σύγκριση αποφανθεί ομοιότητα με κήπους, τότε τα ψηφιδωτά φράκταλς μετατρέπονται σε εξωτικά φυτά και τα κυκλώματα σιλικόνης σε ιεροτελεστία της άνοιξης.

Το μυαλό μου συνέχισε να συγκρίνει. Και ποιος μου λέει ότι και η “κανονική” μας αντίληψη, αυτή που θεωρούμε δεδομένη και σταθερή, δεν είναι μια τέτοιου είδους θεώρηση! Εξ άλλου η λέξη “αντί-ληψη” υποδηλώνει ότι κάτι λαμβάνεται αντί του πραγματικού…

Πόσο μακριά βρισκόμαστε από τον αληθινό κήπο των αισθήσεών μας; Πόσο καλοί παρατηρητές πρέπει να γίνουμε για να ξεγυμνώσουμε τις ψευδαισθήσεις και να αποκαλύψουμε την κρυμμένη αρχιτεκτονική των καταστάσεων; Έχει άραγε διαφορά ένας πραγματικός Γιαπωνέζικος κήπος από την φράκταλ εκδοχή του;

Ίσως αυτή η ερώτηση να μοιάζει με την αθώα απορία ενός μικρού παιδιού που ρωτά αν το Άγιο Πνεύμα είναι πράγματι ένα περιστέρι. Πώς μπορούμε να απαντήσουμε σε κάτι τέτοιο χωρίς να πληγώσουμε την αλήθεια; Το μόνο που ίσως μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι πως το φτερούγισμα του περιστεριού δεν ακούγεται ποτέ μέσα σε κάποιον κήπο …σιλικόνης.



6. Myspace.com (18/5/2007)

Η πιο πρόσφατη μόδα επικοινωνίας στο διαδίκτυο, το “ myspace ” , ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2003 από 2 μεταπτυχιακούς φοιτητές στην Αμερική και σήμερα έχει γραμμένα πάνω από 176 εκατομμύρια μέλη σε όλον τον πλανήτη που συνεχώς αυξάνονται εκθετικά! Οι 2 φοιτητές έγιναν βαθύπλουτοι, η εταιρεία πέρασε στην ιδιοκτησία της τεράστιας πολυεθνικής που την αγόρασε και όλος τουλάχιστον ο δυτικός κόσμος συνωστίζεται πια για να φτιάξει ένα “ profile ”, μία σελίδα δηλαδή στον δικτυακό τόπο της εικονικής φιλίας.

Φυσικά το myspace είναι ο ιδανικός τόπος για μουσικούς και καλλιτέχνες που θέλουν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, να τη μοιραστούν και να επικοινωνήσουν με όλο τον πλανήτη. Υπό άλλες συνθήκες αυτό θα ήταν αδιανόητο!

Γιατί το σύστημα αυτό είναι ένα δίκτυο “φιλίας” που πολύ γρήγορα συνδέει τα διάφορα μέλη του σε έναν διαδραστικό ιστό επικοινωνίας. Μουσική, professional και ερασιτεχνικά videos, καλλιτεχνικές ανακοινώσεις, όλα παρελαύνουν σε ταχύτατους ρυθμούς και σε υποχρεώνουν, αν θες να παίξεις το παιχνίδι, να κινηθείς αστραπιαία. Να τολμήσεις να βγεις απ’ το καβούκι σου και να αρχίσεις να βλέπεις τη μεγάλη κοινότητα των ανθρώπων πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη να προσπαθεί να μοιραστεί κομμάτια της αισθητικής της.

Φυσικά δεν λείπουν και οι παγίδες! Η μεγαλύτερη ίσως είναι ότι “ κολλάς ” κι ο χρόνος κυλάει ανελέητα γρήγορα, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Χρειάζεται να αναπτύξει κανείς μια ειδική τεχνική ή δεξιοτεχνία πλοήγησης ανάμεσα στα χιλιάδες καταπληκτικά και ενδιαφέροντα προφίλ για να μην χάνει πολύτιμο χρόνο.

Δεν είναι τυχαίο πως μια τόσο απλή ιδέα είχε τόση μεγάλη απήχηση σε τόσο πολύ κόσμο. Γιατί ο κόσμος διψάει να ορίσει και να προσδιορίσει τον προσωπικό “χώρο” του, τις ιδιαιτερότητές του. Εν τέλει να προσδιορίσει τον εαυτό του. Και το myspace προσφέρει αυτήν την εικονική αναπαράσταση του “ χώρου” των προσωπικών επιλογών. Των προσωπικών επιλογών που καθώς δημοσιοποιούνται, αποκτούν οντότητα και “ υπάρχουν ”.

www.myspace.com/anemosmusic


5. Βαλβίδα Εκτόνωσης ( 11/5/2007)


Μέσα στην γυάλινη οθόνη ο παρουσιαστής ανακοίνωνε με ιδιαιτέρως πομπώδη έκφραση διάφορα δεινά, συμφορές και σκάνδαλα…Επιτέλους, μονολόγησα, πότε θα σταματήσει η τρομολαγνεία των ΜΜΕ; Κάθε φορά που βλέπω ειδήσεις με πιάνει το στομάχι μου. Αυτός ο υποχθόνιος τρόμος έχει γίνει πια μέρος των καθημερινών αντανακλαστικών μου ειδικά την ώρα των ειδήσεων.

Φτάνει πια! Θα αλλάξω κανάλι! Και με μια αποφασιστική κίνηση έκανα χρήση του αναφαίρετου δικαιώματός μου της επιλογής, μέσω του τηλεκοντρόλ. Μετά από μερικές προσπάθειες έπεσα πάνω σε μια γνωστή εκπομπή σάτιρας. Να αναπνεύσουμε σκέφτηκα και κάθησα πιο βαθιά στη θέση μου νοιώθοντας να με κυριεύουν γλυκά κύματα εμπιστοσύνης. Δεν μπορεί, μια σατιρική εκπομπή είναι οπωσδήποτε με το μέρος μου, με το μέρος μας, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα...

Το πλήθος του τηλεοπτικού studio παλλόταν και χειροκροτούσε σε κάθε ευφάνταστη ατάκα του πληθωρικού και ταλαντούχου showman. Κρεμόταν από τις λέξεις του που ξεσκέπαζαν την τραγελαφική μιζέρια της νεοελληνικής ζωής μας. Σε κάθε εύστοχη απεικόνιση το κοινό αναγνώριζε κομμάτια του εαυτού του ή του διπλανού του και χαίρονταν βαθιά γιατί επιτέλους κάποιος κατάλαβε και τα ’βγαλε στη φόρα!

Πες τα Χρυσόστομε να τ’ ακούσουν… να τ’ ακούσουμε…Ασυναίσθητα θυμήθηκα τις τόσες άλλες δημοσιογραφικές εκπομπές που κάνουν ακριβώς το ίδιο. Εκτονώνουν το θυμό ή την οργή του κόσμου, προβάλλουν τα παράλογα και πάνω σ’ αυτά άλλα ευτράπελα ώσπου στο τέλος αποκαμωμένος εγκαταλείπεις . Νομίζεις ότι μιας που όλα ειπώθηκαν και εκτονώθηκαν εντάξει…τότε και λύθηκαν. Βλέπεις μετά και τις διαφημίσεις και μπαίνεις αυτοβούλως και με ζήλο στο πρόγραμμα κατανάλωσης. Γιατί σου έφαγαν πολύ ενέργεια απ’ τον εγκέφαλο και πρέπει να την αναπληρώσεις όπως-όπως!

Αυτό που γίνεται σκέφτηκα, είναι ένα αριστοτεχνικό σχέδιο καταστολής !

Μήπως ζούμε σε μια χύτρα ταχύτητας και η έντεχνη σάτιρα και όλες οι εκπομπές που ο πολίτης τάχα βρίσκει το δίκιο του δεν είναι παρά η ασφαλιστική δικλείδα, η βαλβίδα εκτόνωσης στο καζάνι που βράζει;




skitso by kostasAnemos

4. Σε κατάσταση REM ( 4/5/2007 )

Στο παραλιακό café με τους άνετους cozy καναπέδες και τα γαλάζια ριχτάρια η θάλασσα έφερνε την αύρα της γλυκά μέχρι το χείλος του φλιτζανιού μου. Ρούφηξα μια γουλιά ζεστής σοκολάτας και έριξα το βλέμμα μου στα 3 νεαρά πρόσωπα που κάθονταν στο διπλανό τραπέζι. Το ανενόχλητο μάτι του παρατηρητή μου κατέγραψε όλες τις λεπτομέρειες της ανεμελιάς τους προσπερνώντας το μπλαζέ ύφος και φτάνοντας πιο πίσω εκεί στα παρασκήνια της προσωπικής τους απόγνωσης.

Η κοπέλα ανακάτευε αργά τον αφρό του φραπέ της κοιτάζοντας με συγκαταβατική ηρεμία τα δύο αγόρια που επιδίδονταν σε ένα λεκτικό τουρνουά αντισφαίρισης με αντικείμενο τις ταχύτητες πρόσβασης στο internet και τη συσσώρευση μουσικών αρχείων mp3. Όσο πιο πολλά τόσο πιο καλά…Και γι’ αυτό χρειάζονται οι ταχύτητες που σε κάνουν να νοιώθεις πως έχεις τον απόλυτο έλεγχο.

Είναι αλήθεια πως σήμερα στην εποχή της τεχνολογικής ευμάρειας, η μουσική μετατράπηκε από βίωμα σε πληροφορία. Μια πληροφορία που οι περισσότεροι σπεύδουν να αποθηκεύσουν στους ευρύχωρους σκληρούς τους για να την περάσουν στα αζήτητα με τη δικαιολογία ότι θα την ακούσουν κάποια στιγμή στο μέλλον. Η ευχαρίστηση δεν έρχεται πια από το μουσικό κομμάτι και την ακρόασή του αλλά από την αποθήκευση και κατοχή του.

Κοίταξα τα πρόσωπα των παιδιών και μέσα στην έξαψή τους είδα την έλλειψη προσωπικού χρόνου. Είδα την έλλειψη χρόνου αναπόλησης και ευχαρίστησης. Είδα την έλλειψη χρόνου προσωπικής ελευθερίας. Την έλλειψη προσωπικής επιλογής. Γιατί στο κάτω κάτω σκέφτηκα, σε τι χρειάζεται η τέχνη αν όχι στην αφύπνιση των προσωπικών επιλογών που οδηγούν στην αυτογνωσία;

Από τα μικρά ηχεία στον τοίχο οι REM με έβγαλαν από τον λήθαργο των σκέψεων μου ενεργοποιώντας την ανάμνηση μιας παρελθούσας συγκίνησης. Φαντάσου όταν τους είχα πρωτοακούσει να τους είχα αποθηκεύσει στον υπέροχο σκληρό μου χωρίς να τους δώσω χρόνο να με συγκινήσουν.

Ένοιωσα το ευεργετικό φορτίο να διαπερνά τη ραχοκοκαλιά μου. Έτσι χαρτογραφείται σκέφτηκα το εσωτερικό μας τοπίο.

Με συγκινησιακούς κόμβους που αποτελούν τις σημαδούρες των προσωπικών μας αναμνήσεων. Και οι αναμνήσεις τροφοδοτούν το μέλλον που συνεχώς κατασκευάζεται.




3. Η Μάσκα και ο Καθρέπτης ( 27/4/2007 )

Μέσα στο σταθμό του μετρό, στο κέντρο της Αθήνας, καθόταν μόνος σε μια θέση αναμονής στην αποβάθρα του τρένου. Είχε το κεφάλι του σκυφτό αγκαλιάζοντας τη θήκη από το βιολί του. Πλανόδιος μουσικός γύρω στα 77 και μόνος.

Πλησίασα με έντονα μυτερά βήματα πάνω στο γυαλιστερό γρανίτη, κοντοστάθηκα για λίγο και μετά κάθισα στην παραδίπλα θέση. Μέσα από την αφίσα στην απέναντι αποβάθρα ο Johnny Depp με κοίταξε αινιγματικά. Δεν είχα καιρό για μεγάλες ενδοσκοπήσεις. Το μόνο που ήθελα προς το παρόν ήταν να κλείσω τη δουλειά με συμβόλαιο ευκαιρίας. Όλα ήταν καλά υπολογισμένα και ζυγισμένα από το ένα μυτερό βήμα στο άλλο. Θα με οδηγούσαν αργά και σταθερά σε μια καλύτερη αποβάθρα όπου όλα πια θα ήταν πιθανά. Ακόμα και η απογείωση.

Ο ίλιγγος του συρμού πρόλαβε τις σκέψεις μου σκορπίζοντας φωτόνια στις γραμμές της σήραγγας… Το τρένο σταμάτησε. Καθώς οι πόρτες υποχώρησαν με μιαν ατσάλινη υπόκωφη ευγένεια, αποκάλυψαν ένα συμπιεσμένο μαυρόασπρο πλήθος έτοιμο να ξεχειλίσει σε κάθε άνοιγμα της κινούμενης κονσέρβας. Με γρήγορες μηχανικές κινήσεις χώθηκα στο παραγεμισμένο βαγόνι και κόλλησα στο τζάμι της πόρτας που σύντομα έκλεισε ερμητικά μπροστά απ’ τα μάτια μου.

Ασυναίσθητα κοίταξα την αντανάκλασή μου στο τζάμι. Ώσπου τον είδα. Είδα τον πλανόδιο μουσικό μέσα στο πρόσωπό μου στο τζάμι της πόρτας λίγα δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσει ο συρμός. Η θέση που καθόταν στην αποβάθρα ήταν ακριβώς απέναντί μου. Kαθώς εκείνος σήκωσε το σκυμμένο του κεφάλι, κατά διαβολική σύμπτωση το πρόσωπό του πήρε την ακριβή θέση του δικού μου μέσα στο τζάμι της πόρτας.

Ένοιωσα ένα ρίγος. Πριν προλάβω να επεξεργαστώ όλους τους συνειρμούς που ξεχύθηκαν σαν ποτάμι απ’ τους κοιμισμένους μου νευρώνες, ένιωσα την ταύτιση. Είδα τα όνειρα του να τον οδηγούν, αργόσυρτα πια μετά από τόσα χρόνια, στη θέση αναμονής του συρμού. Είδα στο βλέμμα του αρκετές δεκαετίες πιο πριν, την ίδια προσδοκία απογείωσης με τη δική μου.

Είδα και την απαστράπτουσα αφίσα του πνευματώδους ποτού…Keep on walking


2. Η Τέχνη της Επιτυχίας ( 20/4/2007 )

Σε ένα από αυτά τα χαριτωμένα μαγνητάκια για το ψυγείο διάβασα: «ο δρόμος για την επιτυχία είναι πάντοτε υπό κατασκευή». Πόσα μυστικά μπορεί να κρύβει αυτή η φράση;

Κατ’ αρχάς για να σε αφορά πρέπει αληθινά να επιθυμείς την επιτυχία…Πόσες φορές δεν έχουμε εμείς οι ίδιοι βάλει τρικλοποδιά στον εαυτό μας για κάποιο δικό μας σχέδιο και έχουμε σαμποτάρει ασυνείδητα την επιτυχία του;

Θέλει θάρρος η επιτυχία γιατί σημαίνει πως κάνεις βήματα προς την ευτυχία. Θα μου πεις και ποιος δεν θέλει να είναι ευτυχισμένος; Έλα όμως που η ευτυχία έχει να κάνει με εκείνη την άχρονη στιγμή που συναντάς αυτόν τον άγνωστο γνωστό σου δηλαδή τον εαυτό σου…Και πόσο έτοιμος είσαι για κάτι τέτοιο; Έτσι λοιπόν όλο το αναβάλεις, όλο το αναβάλεις, με την υπόσχεση πως την επόμενη φορά θα είσαι πιο έτοιμος.

Και ας υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή είσαι επιτέλους έτοιμος για την επιτυχία γιατί το πήρες απόφαση ότι επιθυμείς την ευτυχία. Ε λοιπόν εκεί δεν υπάρχουν πια συνταγές. Ίσως μόνο κάποια αμυδρά παραδείγματα τρελών «καλλιτεχνών της ζωής» που τα κατάφεραν. Αλλά τι κρίμα δεν μπορείς να τους αντιγράψεις γιατί τα βήματά τους είναι τελείως προσωπικά και για κάθε άλλον αταίριαστα παπούτσια. Μόνο την επιμονή τους να βηματίζουν σε έναν δρόμο υπό κατασκευή μπορείς να θαυμάσεις, να ζηλέψεις και αν είσαι ανοιχτόκαρδος να εμπνευστείς απ’ αυτό.

Τα media μας έχουν φλομώσει με κλισέ και συμβουλές του τύπου “ πρέπει να έχεις θετική ενέργεια για να αντιμετωπίσεις τη ζωή ”. Όλοι λοιπόν με υπερβάλλοντα ζήλο προσπαθούν να αντιγράψουν τις φτηνές αυτές συνταγές και το μόνο στο οποίο καταλήγουν είναι να καταναλώνουν με υπερχειλίζον κέφι και να καταλήγουν με μαθηματική ακρίβεια σε βαθύτατη κατάθλιψη. Γιατί όπως μπορεί και να υποψιαζόσαστε, το κενό δεν προσπερνιέται με προσποίηση.

Θέλει αρετή και τόλμη η ευτυχία. Και τον δρόμο τον εφευρίσκουμε μόνοι μας κάθε στιγμή. Ας κολλήσει καλά αυτή η σκέψη, σαν μαγνήτης στην πόρτα του ψυγείου του μυαλού μας… εκεί που ξέρετε, συντηρούμε τις έτοιμες τροφές που μας δίνουν προς τέρψη και συμμόρφωση…



1. Το Γλέντι του Καναπέ ( 13/4/2007)

Kι έτσι βρεθήκαμε ξανά μετά από πολλά χρόνια “γονιδιακής” περιπλάνησης να καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ που ακόμα ξεπληρώνεται με άτοκες και να φτιάχνουμε το “κέφι” μας με τους μέσα στο γυαλί γλεντοκόπους νεοέλληνες στα πρόθυρα νεόπτωχου νεοπλουτισμού.

Θυμάμαι τα χρόνια που μεσουρανούσαν οι παρέες της “κουλτούρας ” καιτης πνευματικής αναζήτησης και αναρωτιέμαι πώς συγκρίνεται κάτι τέτοιο με αυτό το αχαλίνωτο άτεχνο τίποτα που επικρατεί σήμερα.

Όχι ότι δεν βρίσκω ψεγάδια στην εξουσία και στην ελιτίστικη διάθεση του αποκαθηλωμένου πια “πνεύματος”, αλλά όσο και να το κάνουμε εκεί υπήρχαν κάποιες προεκτάσεις, κάποιες “φεύγουσες” που σ’ έκαναν να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο…Κάτι που ήρθε τελικά και περιέργως πώς είναι το σήμερα!

Το όλο θέμα έχω καταλήξει έχει να κάνει με το πώς βιώνουμε την καθημερινότητά μας. Η τέχνη για την τέχνη ας μη γελιόμαστε αφορά λίγους. Αυτούς με το ταλέντο και την ευφυΐα να εξερευνούν τα μυστήρια του σύμπαντος. Για τους άλλους τους πολλούς η τέχνη εισπράττεται ως τέχνη της καθημερινότητας. Ή αλλιώς αισθητική και τρόπος ζωής.

Πού βρισκόμαστε λοιπόν εμείς οι νεοέλληνες της 3ης χιλιετίας ως προς το θέμα της τέχνης. Η απάντηση βρίσκεται στον τρόπο που βιώνουμε την καθημερινότητά μας. Και αυτός ο τρόπος αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας είναι ένας τρόπος γρήγορος, τρόπος διεκπεραίωσης , αγχωμένος και άπληστος. Χάσαμε ή ξεχάσαμε τη δεξιοτεχνία της “αργοπορίας”, της ενδοσκόπησης και της προσωπικής επαφής με τα πράγματα. Περιμένουμε από τους προϊστάμενους της καταναλωτικής μας φρενίτιδας να μας φτιάξουν το “κέφι” με νέα φετίχ προϊόντα ενώ εμείς προσπαθούμε να γεμίσουμε το κενό που αναπόφευκτα δημιουργούν οι αλλεπάλληλες επιθυμίες μας.

Ουσιαστικά βιώνουμε την πραγματικότητα εικονικά και ο μόνος οραματισμός μας είναι η αποπληρωμή όλων των δανείων που μας κάνουν να ασφυκτιούμε σοβαρά. Πού χρόνος για τέχνες και κουλτούρες, δηλαδή καιρός για ράθυμη ευτυχία. Άσε παιδάκι μου να κάτσουμε λίγο στον καναπέ να γλιτώσουμε απ’ τις σκέψεις. Άνοιξέ την τη ρημάδα. Θα το γλεντήσουμε κι απόψε!