Στο παραλιακό café με τους άνετους cozy καναπέδες και τα γαλάζια ριχτάρια η θάλασσα έφερνε την αύρα της γλυκά μέχρι το χείλος του φλιτζανιού μου. Ρούφηξα μια γουλιά ζεστής σοκολάτας και έριξα το βλέμμα μου στα 3 νεαρά πρόσωπα που κάθονταν στο διπλανό τραπέζι. Το ανενόχλητο μάτι του παρατηρητή μου κατέγραψε όλες τις λεπτομέρειες της ανεμελιάς τους προσπερνώντας το μπλαζέ ύφος και φτάνοντας πιο πίσω εκεί στα παρασκήνια της προσωπικής τους απόγνωσης.
Η κοπέλα ανακάτευε αργά τον αφρό του φραπέ της κοιτάζοντας με συγκαταβατική ηρεμία τα δύο αγόρια που επιδίδονταν σε ένα λεκτικό τουρνουά αντισφαίρισης με αντικείμενο τις ταχύτητες πρόσβασης στο internet και τη συσσώρευση μουσικών αρχείων mp3. Όσο πιο πολλά τόσο πιο καλά…Και γι’ αυτό χρειάζονται οι ταχύτητες που σε κάνουν να νοιώθεις πως έχεις τον απόλυτο έλεγχο.
Είναι αλήθεια πως σήμερα στην εποχή της τεχνολογικής ευμάρειας, η μουσική μετατράπηκε από βίωμα σε πληροφορία. Μια πληροφορία που οι περισσότεροι σπεύδουν να αποθηκεύσουν στους ευρύχωρους σκληρούς τους για να την περάσουν στα αζήτητα με τη δικαιολογία ότι θα την ακούσουν κάποια στιγμή στο μέλλον. Η ευχαρίστηση δεν έρχεται πια από το μουσικό κομμάτι και την ακρόασή του αλλά από την αποθήκευση και κατοχή του.
Κοίταξα τα πρόσωπα των παιδιών και μέσα στην έξαψή τους είδα την έλλειψη προσωπικού χρόνου. Είδα την έλλειψη χρόνου αναπόλησης και ευχαρίστησης. Είδα την έλλειψη χρόνου προσωπικής ελευθερίας. Την έλλειψη προσωπικής επιλογής. Γιατί στο κάτω κάτω σκέφτηκα, σε τι χρειάζεται η τέχνη αν όχι στην αφύπνιση των προσωπικών επιλογών που οδηγούν στην αυτογνωσία;
Από τα μικρά ηχεία στον τοίχο οι REM με έβγαλαν από τον λήθαργο των σκέψεων μου ενεργοποιώντας την ανάμνηση μιας παρελθούσας συγκίνησης. Φαντάσου όταν τους είχα πρωτοακούσει να τους είχα αποθηκεύσει στον υπέροχο σκληρό μου χωρίς να τους δώσω χρόνο να με συγκινήσουν.
Ένοιωσα το ευεργετικό φορτίο να διαπερνά τη ραχοκοκαλιά μου. Έτσι χαρτογραφείται σκέφτηκα το εσωτερικό μας τοπίο.
Με συγκινησιακούς κόμβους που αποτελούν τις σημαδούρες των προσωπικών μας αναμνήσεων. Και οι αναμνήσεις τροφοδοτούν το μέλλον που συνεχώς κατασκευάζεται.
1 comment:
Δυστυχώς ή ευτυχώς όλα όσα μας συμβαινουν καλούμαστε να τα αντιμετωπίσουμε δρώντας, αντιδρώντας ή επιδρώντας....η επιλογή είναι απόλυτα δική μας...
Η ΔΡΑΣΗ
Κινώ οτιδήποτε μπορεί να μην έχει την ευθύνη της κίνησης του μόνο και μόνο για να έχω την ευχαρίστηση της οδηγημένης κίνησης . Κι έπειτα αφήνω την πρωτοβουλία της στάσης στο κινούμενο το οποίο πλέον άμαθο και καλοπροαίρετο είναι πρόθυμο να τσακιστεί στον πρώτο ελεύθερο τοίχο που θα επιλέξει τυχαία και αποκλειστικά να βρεθεί μπροστά του .
Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ
Κινούμαι αδιάκριτα στο χώρο μόνο και μόνο με την ώθηση που δανείστηκα για λίγο
Γιαυτό και η κίνηση μου δεν θυμίζει την συνηθισμένη μου κλίση και θέση μοιάζει λίγο με εκείνου που γνώρισα πριν μερικές μέρες και ήθελε εναγωνίως να ανταλλάξουμε σώματα κι εγώ αρνήθηκα τον άφησα μόνο να αισθανθεί τη μυϊκή μου μάζα κι εκείνος ...... με κλώτσησε .
Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ
Η κίνηση της μαγική λες και δεν ξεκινούσε από μια εξωτερική θέληση λες και δεν υπάκουε σε συμβατικούς νόμους τεχνικής , η παρόρμηση και η διάθεση της κινητικής της συμπεριφοράς ήταν εσωτερική , παλμική και επαναλαμβανόμενη δεν την ενδιέφερε να διανύσει μια επιφάνεια η να καλύψει το δυνατόν περισσότερο διάστημα χώρου την απασχολούσε πως θα έβγαζε το δικό της κινητικό ζήτημα , στην πραγματικότητα . Κυρίως έβλεπες σύσπαση στην κοιλιακή χώρα στον οισοφάγο στον λάρυγγα και τη στοματική κοιλότητα η συμμετοχή της γλώσσας προαιρετική , βοηθούσε στην παραγωγή του ήχου αλλά και στην αισθητική ολοκλήρωση του στόχου . Στην περίπτωση μας δεν έχει σημασία ο στόχος , ή η αιτία πρόκλησης της κίνησης αυτό που είναι ενδιαφέρον και υπό μελέτη είναι το κινητικό λεξιλόγιο και η ενεργειακή κατάσταση του σώματος , μια απλή τάση εμετού ήταν κι όμως προξένησε τόσο δημιουργικό στοχασμό .Ανεξάρτητα από την επιτυχία ή το συναίσθημα που ακολουθεί το σίγουρο είναι πως αυτή η διαδικασία κάτι τραντάζει μέσα μας .
Post a Comment