Μέσα στο σταθμό του μετρό, στο κέντρο της Αθήνας, καθόταν μόνος σε μια θέση αναμονής στην αποβάθρα του τρένου. Είχε το κεφάλι του σκυφτό αγκαλιάζοντας τη θήκη από το βιολί του. Πλανόδιος μουσικός γύρω στα 77 και μόνος.
Πλησίασα με έντονα μυτερά βήματα πάνω στο γυαλιστερό γρανίτη, κοντοστάθηκα για λίγο και μετά κάθισα στην παραδίπλα θέση. Μέσα από την αφίσα στην απέναντι αποβάθρα ο Johnny Depp με κοίταξε αινιγματικά. Δεν είχα καιρό για μεγάλες ενδοσκοπήσεις. Το μόνο που ήθελα προς το παρόν ήταν να κλείσω τη δουλειά με συμβόλαιο ευκαιρίας. Όλα ήταν καλά υπολογισμένα και ζυγισμένα από το ένα μυτερό βήμα στο άλλο. Θα με οδηγούσαν αργά και σταθερά σε μια καλύτερη αποβάθρα όπου όλα πια θα ήταν πιθανά. Ακόμα και η απογείωση.
Ο ίλιγγος του συρμού πρόλαβε τις σκέψεις μου σκορπίζοντας φωτόνια στις γραμμές της σήραγγας… Το τρένο σταμάτησε. Καθώς οι πόρτες υποχώρησαν με μιαν ατσάλινη υπόκωφη ευγένεια, αποκάλυψαν ένα συμπιεσμένο μαυρόασπρο πλήθος έτοιμο να ξεχειλίσει σε κάθε άνοιγμα της κινούμενης κονσέρβας. Με γρήγορες μηχανικές κινήσεις χώθηκα στο παραγεμισμένο βαγόνι και κόλλησα στο τζάμι της πόρτας που σύντομα έκλεισε ερμητικά μπροστά απ’ τα μάτια μου.
Ασυναίσθητα κοίταξα την αντανάκλασή μου στο τζάμι. Ώσπου τον είδα. Είδα τον πλανόδιο μουσικό μέσα στο πρόσωπό μου στο τζάμι της πόρτας λίγα δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσει ο συρμός. Η θέση που καθόταν στην αποβάθρα ήταν ακριβώς απέναντί μου. Kαθώς εκείνος σήκωσε το σκυμμένο του κεφάλι, κατά διαβολική σύμπτωση το πρόσωπό του πήρε την ακριβή θέση του δικού μου μέσα στο τζάμι της πόρτας.
Ένοιωσα ένα ρίγος. Πριν προλάβω να επεξεργαστώ όλους τους συνειρμούς που ξεχύθηκαν σαν ποτάμι απ’ τους κοιμισμένους μου νευρώνες, ένιωσα την ταύτιση. Είδα τα όνειρα του να τον οδηγούν, αργόσυρτα πια μετά από τόσα χρόνια, στη θέση αναμονής του συρμού. Είδα στο βλέμμα του αρκετές δεκαετίες πιο πριν, την ίδια προσδοκία απογείωσης με τη δική μου.
Είδα και την απαστράπτουσα αφίσα του πνευματώδους ποτού…Keep on walking…
No comments:
Post a Comment