7. Γιαπωνέζικοι κήποι σιλικόνης ( 25/5/2007)

Μια κάρτα που έλαβα από μια Γιαπωνέζα φίλη στάθηκε η αφορμή να μετατρέψω ένα ανενεργό ηφαίστειο συνειρμών σε αφυπνισμένο δράκοντα ανατροπής.

Κοίταξα τον διακριτικά αρωματισμένο φάκελο που περιέθαλπτε τα ευγενικά λόγια από την μακρινή χώρα και επεξεργάστηκα την καλλιγραφική γραφή. Κάθε στάλα του μαύρου μελανιού που εμπότιζε το πορώδες μπεζ χαρτί μετέφερε μηνύματα ενός διαφορετικού πολιτισμού. Άνοιξα προσεκτικά τον φάκελο και αποκάλυψα μια έγχρωμη κάρτα . Τα χρώματα στο εμπροσθόφυλλο παρέπεμπαν αμέσως σε ρομαντικούς κήπους με παγόδες και γκέισες αλλά μόλις κοίταξα καλύτερα κατάλαβα ότι το σκηνικό αποτελούνταν από μικροσκοπικά πολύχρωμα φράκταλς, μικροκυκλώματα και μικροτσίπ σιλικόνης που στη σύνθεσή τους έφτιαχναν μία ψευδαίσθηση Γιαπωνέζικων κήπων.

Κοίτα πόσο ευάλωτοι είμαστε στις ψευδαισθήσεις! Πώς γίνεται να “πέφτουμε” τόσο εύκολα από ένα απλό περίγραμμα ; Γιατί στην ουσία αυτό κάνει ο εγκέφαλός μας όταν επεξεργάζεται τα οπτικά δεδομένα. Συγκρίνει το περίγραμμα με όλα τα περιγράμματα που έχει στην τράπεζα δεδομένων του. Και αν η σύγκριση αποφανθεί ομοιότητα με κήπους, τότε τα ψηφιδωτά φράκταλς μετατρέπονται σε εξωτικά φυτά και τα κυκλώματα σιλικόνης σε ιεροτελεστία της άνοιξης.

Το μυαλό μου συνέχισε να συγκρίνει. Και ποιος μου λέει ότι και η “κανονική” μας αντίληψη, αυτή που θεωρούμε δεδομένη και σταθερή, δεν είναι μια τέτοιου είδους θεώρηση! Εξ άλλου η λέξη “αντί-ληψη” υποδηλώνει ότι κάτι λαμβάνεται αντί του πραγματικού…

Πόσο μακριά βρισκόμαστε από τον αληθινό κήπο των αισθήσεών μας; Πόσο καλοί παρατηρητές πρέπει να γίνουμε για να ξεγυμνώσουμε τις ψευδαισθήσεις και να αποκαλύψουμε την κρυμμένη αρχιτεκτονική των καταστάσεων; Έχει άραγε διαφορά ένας πραγματικός Γιαπωνέζικος κήπος από την φράκταλ εκδοχή του;

Ίσως αυτή η ερώτηση να μοιάζει με την αθώα απορία ενός μικρού παιδιού που ρωτά αν το Άγιο Πνεύμα είναι πράγματι ένα περιστέρι. Πώς μπορούμε να απαντήσουμε σε κάτι τέτοιο χωρίς να πληγώσουμε την αλήθεια; Το μόνο που ίσως μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι πως το φτερούγισμα του περιστεριού δεν ακούγεται ποτέ μέσα σε κάποιον κήπο …σιλικόνης.



1 comment:

Manti said...

Το όνειρο….κατέβασε τα ρολά του και αποκοιμήθηκε …εκείνο το βράδυ ήξερε καλά τι θα ονειρευτεί….καταρχήν θα είχε χρώμα …και πολλές γρατσουνιές…και μετά θα κυλούσε σε όλο το τοπίο με πατίνια από μικρές αυταπάτες…και θα χαμογελούσε δυνατά και άσκοπα…θα ζητούσε λίγη από εκείνη την μυστήρια έκφραση που δεν μπορούσε πια να πάρει…αυτή της αλλόκοτης
μοναδικότητας…και θα ξέβαφε με μανία και οργή μέσα στο μικρό σώμα που θα το φιλοξενούσε… όταν θα ξυπνούσε το όνειρο από αυτή του τη φυγή θα είχε την απαίτηση να γίνει πασίγνωστο και λατρεμένο γιαυτό θα διέδιδε αυτή του την ικανότητα να ονειρεύεται...δεν ήξερε όμως πως έπρεπε να αποδώσει φόρο κληρονομιάς στους προκατόχους φύλακες του για να μπορεί να κλείνει τα ρολά του...


ειναι ακριβώς όπως τα λες...απο την σοφία με σεβασμό...