Kι έτσι βρεθήκαμε ξανά μετά από πολλά χρόνια “γονιδιακής” περιπλάνησης να καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ που ακόμα ξεπληρώνεται με άτοκες και να φτιάχνουμε το “κέφι” μας με τους μέσα στο γυαλί γλεντοκόπους νεοέλληνες στα πρόθυρα νεόπτωχου νεοπλουτισμού.
Θυμάμαι τα χρόνια που μεσουρανούσαν οι παρέες της “κουλτούρας ” καιτης πνευματικής αναζήτησης και αναρωτιέμαι πώς συγκρίνεται κάτι τέτοιο με αυτό το αχαλίνωτο άτεχνο τίποτα που επικρατεί σήμερα.
Όχι ότι δεν βρίσκω ψεγάδια στην εξουσία και στην ελιτίστικη διάθεση του αποκαθηλωμένου πια “πνεύματος”, αλλά όσο και να το κάνουμε εκεί υπήρχαν κάποιες προεκτάσεις, κάποιες “φεύγουσες” που σ’ έκαναν να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο…Κάτι που ήρθε τελικά και περιέργως πώς είναι το σήμερα!
Το όλο θέμα έχω καταλήξει έχει να κάνει με το πώς βιώνουμε την καθημερινότητά μας. Η τέχνη για την τέχνη ας μη γελιόμαστε αφορά λίγους. Αυτούς με το ταλέντο και την ευφυΐα να εξερευνούν τα μυστήρια του σύμπαντος. Για τους άλλους τους πολλούς η τέχνη εισπράττεται ως τέχνη της καθημερινότητας. Ή αλλιώς αισθητική και τρόπος ζωής.
Πού βρισκόμαστε λοιπόν εμείς οι νεοέλληνες της 3ης χιλιετίας ως προς το θέμα της τέχνης. Η απάντηση βρίσκεται στον τρόπο που βιώνουμε την καθημερινότητά μας. Και αυτός ο τρόπος αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας είναι ένας τρόπος γρήγορος, τρόπος διεκπεραίωσης , αγχωμένος και άπληστος. Χάσαμε ή ξεχάσαμε τη δεξιοτεχνία της “αργοπορίας”, της ενδοσκόπησης και της προσωπικής επαφής με τα πράγματα. Περιμένουμε από τους προϊστάμενους της καταναλωτικής μας φρενίτιδας να μας φτιάξουν το “κέφι” με νέα φετίχ προϊόντα ενώ εμείς προσπαθούμε να γεμίσουμε το κενό που αναπόφευκτα δημιουργούν οι αλλεπάλληλες επιθυμίες μας.
Ουσιαστικά βιώνουμε την πραγματικότητα εικονικά και ο μόνος οραματισμός μας είναι η αποπληρωμή όλων των δανείων που μας κάνουν να ασφυκτιούμε σοβαρά. Πού χρόνος για τέχνες και κουλτούρες, δηλαδή καιρός για ράθυμη ευτυχία. Άσε παιδάκι μου να κάτσουμε λίγο στον καναπέ να γλιτώσουμε απ’ τις σκέψεις. Άνοιξέ την τη ρημάδα. Θα το γλεντήσουμε κι απόψε!
3 comments:
Εκτίμηση >> Όπου βρεθήκαμε επομένως εμείς [neoellines] η 3ος χιλιετία όπως για το θέμα της τέχνης. Η απάντηση βρίσκεται με τον τρόπο ότι δοκιμάζουμε την καθημερινή ρουτίνα μας. Και αυτός ο τρόπος εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με αυτοί είναι ένας τρόπος γρήγορα, τρόπος της συναλλαγής, [agchomenos] και άπληστος. Χάσαμε ή ξεχάσαμε τη δεξιοτεχνία «της καθυστέρησης», της ενδοσκόπησης και της προσωπικής επαφής με τα πράγματα. Περιμένουμε γιατί από τα κεφάλια του παροξυσμού κατανάλωσής μας μας κάνετε το «κέφι» με τα νέα προϊόντα φετίχ ενώ εμείς προσπαθούμε να γεμίσουμε το κενό που δημιουργούν αναπόφευκτα τις επαναλαμβανόμενες επιθυμίες μας.
Οι αληθινές πολύτα από εμάς χάνονται και προσπαθούν να γεμίσουν το κενό. Έχω δοκιμάσει αυτό! Έως ότου βρέθηκα! Είναι τρομακτικό!
Στις μικρές λέξεις είναι τρομακτικό για να χαθεί στη ζωή. Ευλογούμαι για να έχω βρεθεί και το σκοπό μου.
Σας ευχαριστούμε πάλι Κατερίνα! Ευλογούμαι για να έχω βρεί έναν φίλο όπως σας. Για να δει την αληθινή καρδιά ενός καλλιτέχνη η προσωπικότητα για με είναι το μεγαλύτερο πράγμα πάντα! Σας ευχαριστώ για τη διανομή του blog σας με με.
Sia
ΣΤΟN ΜΙΚΡΟ ΚΑΝΑΠΕ
(της Ντόρας)
Στο μικρό καναπέ καθισμένη
σαν φλογίτσα μικρή αναμμένη
και τρεμίζανε τ' άσπρα της κρέατα
απο το κρύφιο καρτέρεμα του έρωτα.
Στο μικρό καναπέ ξαπλωμένη
πυρκαγιά τρομερή φουντωμένη-
πόδια, μάγουλα, στήθη της έκαιγαν
και τα χείλια δεν ήξεραν τι έλεγαν.
Στο μικρό καναπέ κοιμισμένη
σαν φωτιά που 'ναι μόλις σβυσμένη'
που και που κάτι σπίθες τινάζονται
και τα κρέατα τ' άσπρα τραντάζονται.
Γιώργης Χολιαστός
Post a Comment