3. Η Μάσκα και ο Καθρέπτης ( 27/4/2007 )

Μέσα στο σταθμό του μετρό, στο κέντρο της Αθήνας, καθόταν μόνος σε μια θέση αναμονής στην αποβάθρα του τρένου. Είχε το κεφάλι του σκυφτό αγκαλιάζοντας τη θήκη από το βιολί του. Πλανόδιος μουσικός γύρω στα 77 και μόνος.

Πλησίασα με έντονα μυτερά βήματα πάνω στο γυαλιστερό γρανίτη, κοντοστάθηκα για λίγο και μετά κάθισα στην παραδίπλα θέση. Μέσα από την αφίσα στην απέναντι αποβάθρα ο Johnny Depp με κοίταξε αινιγματικά. Δεν είχα καιρό για μεγάλες ενδοσκοπήσεις. Το μόνο που ήθελα προς το παρόν ήταν να κλείσω τη δουλειά με συμβόλαιο ευκαιρίας. Όλα ήταν καλά υπολογισμένα και ζυγισμένα από το ένα μυτερό βήμα στο άλλο. Θα με οδηγούσαν αργά και σταθερά σε μια καλύτερη αποβάθρα όπου όλα πια θα ήταν πιθανά. Ακόμα και η απογείωση.

Ο ίλιγγος του συρμού πρόλαβε τις σκέψεις μου σκορπίζοντας φωτόνια στις γραμμές της σήραγγας… Το τρένο σταμάτησε. Καθώς οι πόρτες υποχώρησαν με μιαν ατσάλινη υπόκωφη ευγένεια, αποκάλυψαν ένα συμπιεσμένο μαυρόασπρο πλήθος έτοιμο να ξεχειλίσει σε κάθε άνοιγμα της κινούμενης κονσέρβας. Με γρήγορες μηχανικές κινήσεις χώθηκα στο παραγεμισμένο βαγόνι και κόλλησα στο τζάμι της πόρτας που σύντομα έκλεισε ερμητικά μπροστά απ’ τα μάτια μου.

Ασυναίσθητα κοίταξα την αντανάκλασή μου στο τζάμι. Ώσπου τον είδα. Είδα τον πλανόδιο μουσικό μέσα στο πρόσωπό μου στο τζάμι της πόρτας λίγα δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσει ο συρμός. Η θέση που καθόταν στην αποβάθρα ήταν ακριβώς απέναντί μου. Kαθώς εκείνος σήκωσε το σκυμμένο του κεφάλι, κατά διαβολική σύμπτωση το πρόσωπό του πήρε την ακριβή θέση του δικού μου μέσα στο τζάμι της πόρτας.

Ένοιωσα ένα ρίγος. Πριν προλάβω να επεξεργαστώ όλους τους συνειρμούς που ξεχύθηκαν σαν ποτάμι απ’ τους κοιμισμένους μου νευρώνες, ένιωσα την ταύτιση. Είδα τα όνειρα του να τον οδηγούν, αργόσυρτα πια μετά από τόσα χρόνια, στη θέση αναμονής του συρμού. Είδα στο βλέμμα του αρκετές δεκαετίες πιο πριν, την ίδια προσδοκία απογείωσης με τη δική μου.

Είδα και την απαστράπτουσα αφίσα του πνευματώδους ποτού…Keep on walking…

2. Η Τέχνη της Επιτυχίας ( 20/4/2007 )

Σε ένα από αυτά τα χαριτωμένα μαγνητάκια για το ψυγείο διάβασα: «ο δρόμος για την επιτυχία είναι πάντοτε υπό κατασκευή». Πόσα μυστικά μπορεί να κρύβει αυτή η φράση;

Κατ’ αρχάς για να σε αφορά πρέπει αληθινά να επιθυμείς την επιτυχία…Πόσες φορές δεν έχουμε εμείς οι ίδιοι βάλει τρικλοποδιά στον εαυτό μας για κάποιο δικό μας σχέδιο και έχουμε σαμποτάρει ασυνείδητα την επιτυχία του;

Θέλει θάρρος η επιτυχία γιατί σημαίνει πως κάνεις βήματα προς την ευτυχία. Θα μου πεις και ποιος δεν θέλει να είναι ευτυχισμένος; Έλα όμως που η ευτυχία έχει να κάνει με εκείνη την άχρονη στιγμή που συναντάς αυτόν τον άγνωστο γνωστό σου δηλαδή τον εαυτό σου…Και πόσο έτοιμος είσαι για κάτι τέτοιο; Έτσι λοιπόν όλο το αναβάλεις, όλο το αναβάλεις, με την υπόσχεση πως την επόμενη φορά θα είσαι πιο έτοιμος.

Και ας υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή είσαι επιτέλους έτοιμος για την επιτυχία γιατί το πήρες απόφαση ότι επιθυμείς την ευτυχία. Ε λοιπόν εκεί δεν υπάρχουν πια συνταγές. Ίσως μόνο κάποια αμυδρά παραδείγματα τρελών «καλλιτεχνών της ζωής» που τα κατάφεραν. Αλλά τι κρίμα δεν μπορείς να τους αντιγράψεις γιατί τα βήματά τους είναι τελείως προσωπικά και για κάθε άλλον αταίριαστα παπούτσια. Μόνο την επιμονή τους να βηματίζουν σε έναν δρόμο υπό κατασκευή μπορείς να θαυμάσεις, να ζηλέψεις και αν είσαι ανοιχτόκαρδος να εμπνευστείς απ’ αυτό.

Τα media μας έχουν φλομώσει με κλισέ και συμβουλές του τύπου “ πρέπει να έχεις θετική ενέργεια για να αντιμετωπίσεις τη ζωή ”. Όλοι λοιπόν με υπερβάλλοντα ζήλο προσπαθούν να αντιγράψουν τις φτηνές αυτές συνταγές και το μόνο στο οποίο καταλήγουν είναι να καταναλώνουν με υπερχειλίζον κέφι και να καταλήγουν με μαθηματική ακρίβεια σε βαθύτατη κατάθλιψη. Γιατί όπως μπορεί και να υποψιαζόσαστε, το κενό δεν προσπερνιέται με προσποίηση.

Θέλει αρετή και τόλμη η ευτυχία. Και τον δρόμο τον εφευρίσκουμε μόνοι μας κάθε στιγμή. Ας κολλήσει καλά αυτή η σκέψη, σαν μαγνήτης στην πόρτα του ψυγείου του μυαλού μας… εκεί που ξέρετε, συντηρούμε τις έτοιμες τροφές που μας δίνουν προς τέρψη και συμμόρφωση…

1. Το Γλέντι του Καναπέ ( 13/4/2007)

Kι έτσι βρεθήκαμε ξανά μετά από πολλά χρόνια “γονιδιακής” περιπλάνησης να καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ που ακόμα ξεπληρώνεται με άτοκες και να φτιάχνουμε το “κέφι” μας με τους μέσα στο γυαλί γλεντοκόπους νεοέλληνες στα πρόθυρα νεόπτωχου νεοπλουτισμού.

Θυμάμαι τα χρόνια που μεσουρανούσαν οι παρέες της “κουλτούρας ” καιτης πνευματικής αναζήτησης και αναρωτιέμαι πώς συγκρίνεται κάτι τέτοιο με αυτό το αχαλίνωτο άτεχνο τίποτα που επικρατεί σήμερα.

Όχι ότι δεν βρίσκω ψεγάδια στην εξουσία και στην ελιτίστικη διάθεση του αποκαθηλωμένου πια “πνεύματος”, αλλά όσο και να το κάνουμε εκεί υπήρχαν κάποιες προεκτάσεις, κάποιες “φεύγουσες” που σ’ έκαναν να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο…Κάτι που ήρθε τελικά και περιέργως πώς είναι το σήμερα!

Το όλο θέμα έχω καταλήξει έχει να κάνει με το πώς βιώνουμε την καθημερινότητά μας. Η τέχνη για την τέχνη ας μη γελιόμαστε αφορά λίγους. Αυτούς με το ταλέντο και την ευφυΐα να εξερευνούν τα μυστήρια του σύμπαντος. Για τους άλλους τους πολλούς η τέχνη εισπράττεται ως τέχνη της καθημερινότητας. Ή αλλιώς αισθητική και τρόπος ζωής.

Πού βρισκόμαστε λοιπόν εμείς οι νεοέλληνες της 3ης χιλιετίας ως προς το θέμα της τέχνης. Η απάντηση βρίσκεται στον τρόπο που βιώνουμε την καθημερινότητά μας. Και αυτός ο τρόπος αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας είναι ένας τρόπος γρήγορος, τρόπος διεκπεραίωσης , αγχωμένος και άπληστος. Χάσαμε ή ξεχάσαμε τη δεξιοτεχνία της “αργοπορίας”, της ενδοσκόπησης και της προσωπικής επαφής με τα πράγματα. Περιμένουμε από τους προϊστάμενους της καταναλωτικής μας φρενίτιδας να μας φτιάξουν το “κέφι” με νέα φετίχ προϊόντα ενώ εμείς προσπαθούμε να γεμίσουμε το κενό που αναπόφευκτα δημιουργούν οι αλλεπάλληλες επιθυμίες μας.

Ουσιαστικά βιώνουμε την πραγματικότητα εικονικά και ο μόνος οραματισμός μας είναι η αποπληρωμή όλων των δανείων που μας κάνουν να ασφυκτιούμε σοβαρά. Πού χρόνος για τέχνες και κουλτούρες, δηλαδή καιρός για ράθυμη ευτυχία. Άσε παιδάκι μου να κάτσουμε λίγο στον καναπέ να γλιτώσουμε απ’ τις σκέψεις. Άνοιξέ την τη ρημάδα. Θα το γλεντήσουμε κι απόψε!