18. Επαγγελματίας Ερασιτέχνης (9/11/2007)


Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι αληθινή και συνέβη πριν από αρκετά χρόνια, αρχές καλοκαιριού, σε μια απόμακρη παραλία στο νησί της Ρόδου.
Η παρέα των ανέμελων εφήβων κατηφόρισε με φόρα στην ερημική παραλία με τους ελάχιστους διάσπαρτους τουρίστες, σηκώνοντας ένα μεγάλο κύμα άμμου στο πολύχρωμο πέρασμά της.
Τρία αγόρια με κιθάρες, πάθος και πολύ μαγκιά και τρία κορίτσια που θαύμαζαν και επικροτούσαν με μπλαζέ ύφος κάθε τους κίνηση. Η παρέα έστησε πρόχειρα το κατάλυμά της και βούτηξε για να προλάβει τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου που μόλις έδυε.
Ύστερα σιγά-σιγά και αφού άναψαν μια μικρή φωτιά στην άμμο μέσα στο γλυκό σούρουπο, βάλθηκαν να γρατζουνάνε τις κιθάρες τους και να τραγουδάνε με πάθος και επίδειξη. Επίδειξη για τις κοπέλες της παρέας και τους τουρίστες που είχαν μείνει εκεί κοντά. Τα σόλα έδιναν και έπαιρναν. Τα ρυθμικά “ριφάκια” και η rock φρασεολογία είχαν ανάψει. Ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας και επίπλαστης έπαρσης ανακατεμένης με τον εφηβικό ερωτισμό και την ακόρεστη ανάγκη για συνεχόμενη επιβεβαίωση.
Ο ένας, ο πιο αρχηγός από τους άλλους, κοίταξε αυτάρεσκα τις κοπέλες και τίναξε με χάρη την πλούσια χαίτη του ελεύθερα στον άνεμο. Θεοί και δαίμονες της εφήμερης δόξας αναστήθηκαν μέσα από το σπινθηροβόλο του βλέμμα και εξαπέλυσαν υποσχέσεις αθανασίας. Ήταν τόσο απορροφημένος με την εικόνα του που δεν πρόσεξε τον low profile τουρίστα που πλησίασε την παρέα σαν κάτι να ήθελε να τους ρωτήσει. Μόνο από τα βλέμματα των άλλων πήρε επιτέλους είδηση για τον επισκέπτη και γυρίζοντας το κεφάλι του συνάντησε το βλέμμα του ξένου.
Ήταν ένας νέος άνδρας απλός και ευγενικός που εκείνη τη στιγμή αποτελούσε μία μικρή ενόχληση στο καλοστημένο του show. Καλά θα έκανε να δηλώσει τον θαυμασμό του και να φύγει, αν μη τι άλλο! Πράγματι ο ξένος ρώτησε αν παίζουν πολύ καιρό μαζί και αν έχουν συγκρότημα.
Φυσικά έχουμε συγκρότημα του απάντησε με υπερχειλίζουσα υπεροψία ο φίλος μας ο Έλληνας. Α! πολύ ωραία είπε ταπεινά ο ξένος. Κι εμένα μου αρέσει πολύ η μουσική και μου λείπει… όταν δεν παίζω με το συγκρότημά μου.
Μμμ... είσαι και συ σε συγκρότημα! αποκρίθηκε δήθεν φιλεύσπλαχνα ο Έλληνας. Και πώς το λένε το συγκρότημά σας συμπλήρωσε, περισσότερο για να επιδείξει στις κοπέλες τα αγγλικά του παρά από πραγματικό ενδιαφέρον. Ο ξένος δίστασε για ένα δευτερόλεπτο αλλά μετά αποκρίθηκε απλά: το λένε Pink Floyd…


1 comment:

Loukas R. said...

Δε ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλά διαβάζοντας το άρθρο "Έχω ανάγκη να ζήσω" και αυτό εδώ , έχω την εντύπωση ότι καταφέρνεις να περάσεις προς τα έξω αυτό που θες με ένα τρόπο πολύ ζωντανό και έντονο, δλδ σαν τα γεγονότα να εξελλίσονται αυτή τη στιγμή...Συγχαρητήρια..

Πότε θα γράψεις κανα βιβλίο? :)

Διαβάζοντας αυτό το άρθρο ήθελα να κάνω το σχόλιο ότι πολλές φορές η ευκαιρία είναι εκεί, μπροστά μας, και έχουμε ελάχιστο χρόνο για να την αρπάξουμε..Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις δεν πρέπει καν να σκεφτόμαστε, απλά να δρούμε στο τώρα...Ελπίζω να έγινα κατανοητός!

Λουκάς Ρ.