Δεν ξέρω πώς κατάφερε το αόρατο χέρι του συγχρονισμού να ενώσει τους δύο φαινομενικά αταίριαστους κόσμους της αρχαιότητας και της σημερινής πραγματικότητας.
Οι παρακάτω φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν από χέρι σε χέρι (e-mail σε e-mail) είναι δώρο για κάθε απλό ή βαθυστόχαστο παρατηρητή! Η ομοιότητα της γεωμετρικής δομής, ο συμβολισμός του καταστροφικού συμβάντος, η απόγνωση, η αντίθεση και ο σιωπηλός κώδικας…
Τι μπορεί να λένε και οι δυο μαζί και τι ξεχωριστά;
Τι μοιράζονται τόσα χρόνια μακριά ο ένας από τον άλλο; Πώς είναι δυνατόν να εκμηδενίστηκε ο χρόνος τόσο απλά; To άγαλμα ως όμοια δομή γιατρεύει και γιατρεύεται. Γιατί συμπάσχει ως “αγέλαστος πέτρα” και παίρνει σάρκα από τη σάρκα της φθοράς, μέσα στο παιχνίδι του χρόνου…
Ποιος Καζαντζάκης, ποιος Kαπετάν Μιχάλης, ποιος Ζορμπάς και ποιος Μακρυγιάννης αναδύεται απ’ τις εικόνες;
Δεν είναι μόνο φθαρτή η ύλη. Είναι και αιώνια ανακυκλωμένη. Κάθε μόριο στάχτης και φθοράς κουβαλάει το αιώνιο με αυτόν τον παράξενο τρόπο.
Τα όμοια γιατρεύουν τα όμοια δίδασκε χρόνια πριν ο Ιπποκράτης. Και βλέποντας αυτές τις δύο εικόνες σε αντιπαράθεση και ομοιότητα δεν μπορώ παρά να κάνω καλές σκέψεις για τον κώδικα του κόσμου. Για το μυστήριο της ζωής που έχουμε ευλογηθεί να παρατηρούμε και να χαιρόμαστε, ακόμα και μέσα από τη συμφορά…
Τα όμοια των ομοίων εισίν ιάματα…
Τυχαίος συγχρονισμός; To έργο ενός αόρατου καλλιτέχνη...
No comments:
Post a Comment